Nepal, Samburu-land en vervelende bacteriën

Jambo!

Vanuit het (helaas) regenachtige Nairobi, weer een nieuwe blog. De eerste van mijn (nu écht) 6,5 maand hier in Kenia!

In november ben ik samen met Anouk door Nepal gereisd, waar ik van heb genoten. Wát een prachtig mooi land, wat een lieve mensen en wat een bijzondere cultuur. We hebben dagen door de Himalaya gewandeld tot op 4200 meter hoogte, gefietst met uitzicht op olifanten, van een berg afgerend met een parachute boven ons, uren op de wc doorgebracht doordat de voedselhygiëne niet optimaal was, 8 uur gereden over 200 km, op een Dal bhat dieet geleefd in de bergen, in tentjes geslapen met uitzicht op besneeuwde bergtoppen en urenlang spelletjes gedaan (en gevloekt bij ieder verloren potje). Je begrijpt, een fantastische trip!

Eind november ben ik weer aangekomen bij onze jungle-villa in Nairobi! In de avond stond er een feestje gepland met een aantal collega’s. Electronic music met een Afrikaanse twist om de Samburu stam te vieren (of zoiets).. Niet helemaal mijn muzieksmaak, maar na de nodige Tusker’s kon ik het wat meer waarderen ;) De zondag heb ik gedeeltelijk gespendeerd in Village Market, een luxe mall waardoor je het gevoel hebt niet meer in Kenia te zijn. Maar, Nairobi is een echte wereldstad, en dit schijnt nog niet eens de meest luxe te zijn.. In deze mall heb je onder andere een hele eet-afdeling met voedsel uit alle hoeken van de wereld, van Grieks en sushi tot tapas. Dit is natuurlijk wel aan mij besteed, dus maar goed dat ik hier nog minstens 6 maanden zit :) (en onze chef Ruth doordeweeks heel gezond kookt haha)

Afgelopen weekend was een 3-daags weekend i.v.m. een feestdag. Fijn! Dat betekende een weekendje weg met 2 collega’s, richting Samburu-land in het verre noorden. Met onze rode 4x4 (die niet helemaal reed zoals een goede auto zouden moeten, maar ach) zijn we vertrokken. De auto was niet goed uitgelijnd dus we hebben af en toe een stukje berm meegepakt, de automaat van de auto had moeite met schakelen dus de toerenteller liep hoog op en het ding maakte een hoop kabaal. Echter, een krasje meer of minder was ook niet zo’n probleem volgens de verhuurder.

De roadtrip ging van de drukke stad Nairobi, tot de chaos op de snelwegen die samenlopen, tot kleinere stadjes en tot slot het uitgestrekte noorden. Prachtig! De files ontstaan in het noorden doordat kamelen oversteken, honderden tegelijk. Na nodige stops voor koffie (ik nog steeds niet, don’t worry) en lunch waren we na bijna 400 kilometer aangekomen bij de onverharde weg. Een kilometer of 10 door los zand, kuilen, gaten, modder en langs kamelen, koeien, schapen en geiten. Mijn rijinstructeur van vroeger moest een weten waar ik tegenwoordig allemaal doorheen cross (over de kwaliteit van mijn ritjes houd ik wijselijk mijn mond)! De 4x4 was tijdens dit laatste stukje zeker nodig, want een aantal keer raakte we bijna vast te zitten in de drap. In de middle of nowhere was er ineens een prachtige bush camp, gerund door de Samburu. Fantastisch! In de avond stond er een romantisch 3 gangen maaltijd voor ons klaar, naast het kampvuur en met kaarsjes op tafel.
Zondagochtend werden we uitgenodigd in het Samburu dorp naast de bush camp. Een iets andere zondagochtend dan ik normaliter gewend ben want er stond een besnijdenis ceremonie gepland. Honderden jongens uit de nabije omgeving zouden besneden worden, waarna ze een week de bush ingaan om te overleven en terug te komen als ‘man’. Bijzonder wel!

In de middag stond er een hike naar de top van Mount Ololokwe gepland inclusief kampeerovernachting. Helaas besloot mijn maag/darmstelsel wederom dat dit niet doorging en ben ik achtergebleven in het bush camp. De Samburu mannen die er werkte waren gelukkig wel erg lief en zorgzaam en kwamen me af en toe thee brengen en vragen hoe het ging. Echter besloot één Samburu manneke dat hij toch de traditionele medicijnman en de dorpsoudste voor me moest halen omdat ik er niet goed aan toe was. Als ik me niet zo beroerd had gevoeld was dit best een interessante ervaring geweest, maar nu kon ik de beste man er gelukkig van overtuigen dat dat absoluut niet nodig was. Voordat zo’n man ineens denkt dat de duivel in me is getreden en hij duivel uitdrijvingen moet doen om me te genezen. Niet helemaal de bedoeling.

Eenmaal terug in Nairobi besloot ik toch maar naar het ziekenhuis te gaan omdat het al weken op en af gaat met mijn gezondheid. Na bijna 7 uur in het ziekenhuis doorgebracht te hebben bij een Italiaanse tropenarts, kwam ik erachter waarom ik al die tijd zo ziek werd en het steeds terugkomt. Een bacterie, opgelopen in het buitenland door slechte voedselhygiëne, heeft zich genesteld in mijn maag en zorgt ervoor dat mijn maagwand ontstoken is en dus steeds slecht reageert op voedsel. Deze bacterie lijkt er al langere tijd te zitten aan de uitslagen van de onderzoeken, mogelijk al van eerdere reizen in Afrika of Azië. De arts heeft me per direct op zware medicatie gezet om de bacterie terug te dringen (hij gaat helaas nooit meer weg) want als deze bacterie je maag verder aantast kan het verslechteren en in de toekomst maagzweren en maagkanker veroorzaken. Hele nare berichten waar ik absoluut niet blij van word. Nu de komende periode maar aan de medicatie en extra goed op mijn eten letten en hopen dat de resultaten over 5 weken positiever zijn!

Voor nu zit dit (te) lange verhaal er weer op. Druk met werk. Veel slapen. En hopelijk het weekend wat fitter om leuke dingen te doen!

Tot de volgende, aju!