Keniaanse kerstmis

Een Keniaanse update terwijl ik lekker in het zonnetje zit te werken. Het leven is zo slecht nog niet, hé. De afgelopen periode heb ik een shitload aan medicatie ingenomen. 4 verschillende soorten. Verspreid over 5 verschillende momenten per dag. Al snel kreeg ik door dat de medicijnen zijn uitwerking hadden op mijn lichaam, want ik werd moe. Heel moe. 10 uur per nacht slapen en nog steeds moe. Inmiddels ben ik klaar met de kuren en is het afwachten, op 15 januari weer terug naar het ziekenhuis en nieuwe checks doen.

De regens in Kenia zijn gestopt en we hebben steeds vaker volle dagen zon. Eindelijk! Inmiddels probeer ik ook steeds meer mijn leventje hier in Nairobi vorm te geven, sporten uittesten, mensen leren kennen en de stad verkennen. Nairobi is écht een wereldstad met tal van mogelijkheden. Er is altijd wel iets te ondernemen, heerlijk!

In de weekenden proberen we vaak leuke dingen te doen omdat we dan vrij zijn. Zo stond de Congolese markt op de planning. Een vage beschrijving die eindigde met ‘’op een gegeven moment moet je ergens een steeg in en een trap op en dan ben je er’’. Dwars door Central Business District gelopen met 4 mzungu’s, vielen mijn blonde haren nogal op en vloog het ene ‘’compliment’’ na het andere me om de oren. 1 huwelijksaanzoek, 3 ‘’hé baby’s’’ en 4 handjes verder vonden we de beruchte steeg. En trap. Dit bleek de plek te zijn! We kwamen uit op een soort binnenplaatsje met kleine kamertjes waar deze mensen wonen. En tegelijkertijd hun spullen tentoon stellen. Het was precies tijd om te bidden, dus stonden alle mannen op de binnenplaats en moesten we even geduld hebben. Een bijzondere ervaring en deze (voornamelijk) islamitische Congolezen waren absoluut niet opdringerig, een verademing in vergelijking met de Kenianen op een doorsnee markt. Deze doorsnee markt was het volgende punt op onze agenda. Er moesten leuke spulletjes gekocht worden om mijn kamer op te pimpen, aangezien ik hier tenminste tot juni ben. Mijn afding-skills waren deze dag niet helemaal op het toppunt, dus ik was er al gauw klaar mee. Hetzelfde gold voor mijn collega’s. Sapjes drinken en taart eten in het zonnetje is ook véél leuker dan met 30 graden over een markt lopen met schreeuwende Kenianen die je állemaal iets willen verkopen voor de beste prijs omdat ze je vriend zijn. Maar dan ook echt he, vrienden voor het leven, behalve als ik iets niet wil kopen.

Trouwens, voor wie het leuk vindt om een kaartje op te sturen is dit het adres (het kan wel een tijdje duren voordat het hier aankomt):
Charlie’s Travels
To: Lindy Berkhout
P.O. BOX 28772
00100 Nairobi
Kenya, Africa

Verder heb ik inmiddels een bijzondere band opgebouwd met de kat. Paka is de naam. Swahili voor kat. Paka krijgt meestal eten van 2 specifieke huisgenoten. Nu waren zij een weekend weg en kwam Paka hard miauwend naar me toe, waarschijnlijk al anderhalve dag geen eten gehad. Dat kan mijn hart dan ook weer niet aan, ookal houd ik niet van katten, dus hup wat kattenvoer en melk in dat bakje en Paka was weer blij. Zó blij, dat het beestje nu iedere ochtend voor mijn kamerdeur zit te miauwen in de hoop op een maaltje. En me heel zielig aankijkt als ik doorloop en geen eten geef. Tips van kattenmensen? Hoe kom ik weer van Paka af?
 
Daarnaast is de kerstman ook in Kenia aangekomen. In de vorm van een ‘’kerst-organisatie-team’’ waar ik in ben gestopt. Dit houdt in: de kerstmaaltijd bedenken en organiseren (gelukkig niet koken), de villa versieren, de rest van de avond organiseren, cadeautjes kopen voor 25+ collega’s in Nairobi. Een hele klus, en ik heb dan ook een beetje valsgespeeld door aan collega’s te vragen of ze nog wensen hebben voor een kerstpresentje. Dit varieerde van een klok, strijkijzer, giftcard tot truien en kaarsen.

Kerst was een beetje gek hier in Nairobi. Een écht kerstgevoel ontbrak, maar gelukkig deden de supermarkten in Nairobi hun best om dit gevoel alsnog aan te wakkeren: kerstmuziek op standje doof, kerstbomen in ieder gangpad (op de meest onhandige plekken) en medewerkers met kerstmutsen bovenop hun dreads en afro’s. Genieten! Op kerstavond stond een diner gepland met alle (aanwezige) collega’s. Chef Ruth heeft de hele dag in de keuken gestaan om voor ons 3 gangen te bereiden. Helaas waren de 3 gangen in 25 minuten geserveerd en vertrok iedereen daarna zonder iets te zeggen. Later leerde ik dat dat geheel Keniaans is, dat het onbeleefd is om gedag te zeggen maar je beter weg kunt sneaken. Cultuurverschilletje! De 1e kerstdag hebben we met collega’s in de keuken gestaan en de BBQ aangestoken. Urenlang getafeld. Meer zoals wij kerst gewend zijn!

Oud&nieuw gaat vast een stuk leuker zijn hier in Kenia, want: Diani Beach! Samen met Sanne, een collega die normaal in Malawi woont, ga ik op oudejaarsdag naar de kust reizen. Met de Uber naar het treinstation. Met de trein naar Mombasa (door een national park heen dus waarschijnlijk pakken we nog een kleine safari mee!), met de ferry naar de overkant van Mombasa, met de matatu naar Diani Beach en tot slot met de tuktuk naar ons hostel. Twee lange reisdagen, maar met een goed doel: het spierwitte strand en knalblauwe water wachten op ons. Strandfeestjes, snorkelen, zwemmen, zonnen, werken, eten. Ik kijk er naar uit!

PS ik vind reacties/vragen/antwoorden op een verslag nog steeds leuk: zo heb ik niet het idee dat ik voor niks schrijf ;) !