Regenbuien, olifanten en een suïcide buschauffeur

Hallo daar!

Weer een nieuw berichtje uit Sri Lanka.
De vorige keer was ik gebleven bij surfles 1. De dag daarna zijn we weer naar Weligama gegaan voor een nieuwe les. Daar herkenden we onze surfleraar niet, want hij had andere kleren aan. Normaal ben ik best wel goed in gezichten onthouden, maar hier lijken veel mensen op elkaar. Marit en ik boekten een nieuwe surfles en dit keer kregen we 2 surfleraren: zou dat zijn omdat ze niks te doen hadden of omdat we een soort van hopeloos waren? Ik vermoed het laatste!
Marit had de slag uiteindelijk goed te pakken en surfde lekker weg. Ik daarin tegen, lag wederom meer naast de plank dan dat ik erop stond. Na een tijdje was ik wel klaar met het zand happen en besloot ik om de GoPro te pakken om Marit te gaan filmen.

In de middag wilden we naar een leuk strandje gaan, maar dit werd onmogelijk gemaakt door het regenseizoen. Gelukkig was er goede WiFi in het guesthouse, dus ben ik weer helemaal bij met GTST: niet geheel onbelangrijk! In de avond zijn we door de stromende regen naar de nummer 1 roti shop van Mirissa gegaan. Dit lag in een steegje waar we doorheen konden zwemmen (bij wijze van spreken dan, hé). Na een heerlijke avondmaaltijd in een restaurantje met kerstverlichting, was onze tijd aan de zuidkust alweer afgelopen.

De ochtend daarna zijn we naar Udawalawe Nationaal Park (spreek dit maar eens uit!) vertrokken. 3 uur later en 3 bussen verder kwamen we hier aan. Wat een mooi plekje! Onze accommodatie bestond uit 3 schattige huisjes die pas 2 maanden open waren. Een hele schattige meneer heeft dit opgezet en hij deed echt werkelijk alles voor zijn gasten: de was regelen, een safari organiseren, overheerlijk koken. Fantastisch!

De volgende ochtend - zondagochtend - was het vroeg dag. 5 uur wel te verstaan, want het was safari tijd! We kregen een chauffeur mee die ongeveer 16 jaar oud leek, waardoor we niet zoveel vertrouwen hadden in zijn driving skills. Niks bleek minder waar, hij heeft de auto met 4WD overal doorheen geloodst (modderpoelen, grote plassen waar de heft van de auto in zakte, enz). Tussendoor hadden we fantastisch uitzicht op olifanten, apen, krokodillen en vogels. Tevens de nationale vogel van Sri Lanka gezien: een soort kip. Direct even besloten dat er een petitie gestart moet worden om dit te veranderen naar een olifant. Daarnaast lijkt het me ook wel leuk om in Nederland een nationaal dier in te stellen: de koe ofzo?

Na een geslaagde safari besloten Marit en ik om naar een zwembad te gaan van een hotel. Dit hadden we beter niet kunnen doen, want het was duur, er was een feest van een Sri Lankaanse (dronken) vriendengroep en na 2u ging het stortregenen. Top. In de middag hadden we SMS contact met de eigenaar van ons verblijf over wat we wilden eten 's avonds. Yes madome. Okay madome. Fine madome. De eigenaar heeft de afgelopen dagen wel 1492x 'madame' gezegd tegen ons, wanneer hij smste schreef hij 'madome'.

Tijdens de 2e en laatste nacht in het NP, werden we rond half 5 wakker gemaakt door een apenfamilie op het dak. Wat een herrie, maar heerlijk in de natuur.

Vanochtend zijn we door de eigenaar naar de bus gebracht. Volgens hem konden we bijna rechtstreeks naar Ella reizen, maar 1x overstappen! Hij begreep de definitie van rechtstreeks niet helemaal. Bij de overstap zijn we een beetje in de verhalen van een Sri Lankaan getrapt, wat betreft de bustijden en busstop. Leer voor de volgende keer: of aan een vrouw vragen welke bus we moeten hebben of aan een oudere man, geen gladjanus in een gestreken blousje. Uiteindelijk zijn we in de juiste bus terecht gekomen en was het nog even de vraag of we ook Ella zouden bereiken. Dit was nog zo'n 30km door de bergen heen: het ene moment rolde de bus bijna terug naar beneden, om het volgende moment met een suïcidale buschauffeur met 80km p/u over bergweggetjes te crossen. Kost je weer een paar jaar dit.

Gelukkig zijn we wel levend in Ella aangekomen, want wát een leuk dorpje is dit! Een backpackers sfeertje. 2 straatjes met leuke relax plekjes en restaurantjes en een boel gezelligheid. In de middag hebben we in hét café van Ella gezeten om een planning te maken voor de komende dagen. Alle andere toeristen zagen eruit alsof ze aan het backpacken zijn in Siberië: truien, jassen en zelfs mutsen hebben we voorbij zien komen. Inmiddels begrijpen we waarom. As we speak, het is nu 19 graden. Koud dus. Gelukkig hebben we een dikke deken en verkopen ze hier overal warme chocolademelk!

Houdoe en bedankt weer! Tot de volgende!