Nairobbery, Mount Suswa & op naar Nepal!

De afgelopen week was weer een week met gemixte emoties. Een week rust en gemiddeld past helaas niet bij een leven in Kenia of Uganda, blijkbaar.. Op zaterdagochtend is het compound opgeschrikt door een aantal mannen die hier niet hoorde te zijn: inbrekers. Door een samenloop van omstandigheden (de elektriciteit stond niet aan op het hek en er was 1 uur geen bewaker aanwezig) zijn hier geruime tijd ten minste 2 mannen op het terrein geweest, die rondgesnuffeld hebben en meerdere laptops hebben meegenomen. Er is ook geprobeerd om de kamer van een collega in te komen, maar gelukkig schrok de inbreker toen zij ging schreeuwen en is hij gevlucht. We begrijpen nu waar de bijnaam Nairobbery vandaan komt..

Gelukkig is er direct actie ondernomen en is ons terrein weer een stukje veiliger gemaakt! Zo is de elektriciteit nu 24/7 op het hek, zijn er nieuwe sloten aangebracht en staan er ’s nachts wat extra mannetjes om ook de achterkant beter in de gaten te houden. Zonde dat het nodig is, maar fijn dat er zo snel geschakeld is door een aantal collega’s!

Na alle boosheid, tranen bij sommige en verslagenheid, was het tijd voor een weekendje weg. Op 2 uurtjes rijden van Nairobi ligt Mount Suswa. Mount Suswa ligt in Maasai land en is een wereld van verschil met Nairobi. In dit gebied heeft Charlie’s Travels een unieke ervaring ontwikkeld, namelijk het slapen bij een Maasai familie en voor eventjes onderdeel uitmaken van het rustgevende leven daar op de berg. Zaterdag arriveerde we in Suswa, waar we opgehaald werden door Jackson en nog wat andere Maasai mannen. Helaas waren de weergoden ons niet gezind, waardoor we een paar uur vastzaten in Suswa. Met de stromende regen zou het niet erg verstandig zijn om de berg op te gaan. Toen de regen eenmaal wat minder werd zijn we vertrokken. Anderhalf uur lang hobbelend achterop bij mijn motordriver die nog wel een lesje kon gebruiken. Gassen, remmen, gassen, remmen. Een relaxed ritje was het niet, kan ik jullie vertellen. Prachtige uitzichten waren er dan weer wél. Je kan ook niet alles hebben, toch? Eenmaal bij de manyatta van Jackson aangekomen, stond zijn halve familie ons op te wachten. Zijn vrouw, dochters, moeder, stiefmoeders (Maasai-mannen hebben, als ze zich dat financieel kunnen veroorloven, meerdere vrouwen).

Ik blijf het toch wel iets magisch vinden, om mensen in zulke bijzondere klederdracht te zien. Nadat we ons verblijf gecheckt hadden zijn we vertrokken voor een hike naar de rand van krater. Wát een uitzichten. Prachtig om hier te staan! Eenmaal terug bij de manyatta stond er thee met verse warme geitenmelk voor ons klaar: mijn favoriet, dat begrijp je. Het was inmiddels ook tijd om voorzichtig bij Jackson te informeren waar het ‘’toilet’’ zou zijn. Vaak is er een hutje met een gat dat als ‘’toilet’’ dienst doet. Echter, antwoordde hij met een grote glimlach: ‘’Your toilet is everywhere!’’. Afijn, lekker achter een bosje kruipen. Met minstens één van de 3 security dogs die voor je neus zitten te wachten. Gezelligheid ten top.

De avond hebben we doorgebracht in het hutje van Jackson en zijn vrouw Alice. Het koken van een avondmaal neemt lange tijd in beslag omdat dit allemaal in stappen moet. Speciaal voor ons had Jackson vlees gekocht: zulke bijzondere gasten verdienen een goede maaltijd. Helaas ben ik niet zo heel erg fan van taaie koe. Des te meer was er voor Jackson en zijn gezin! Verder bestond de avond vooral uit vragen over en weer over het leven hier op de berg en bij ons in Nairobi/Nederland.

De nacht was weer een heel ander verhaal. Eigenlijk was het ‘’gastenverblijf’’ van Jackson op maximaal 3 mensen ingesteld. Dit had hij er eventjes niet bij verteld, waardoor ik met collega Sanne gezellig in een 1-persoonsbed mocht kruipen. Die zo’n 150cm lang was. Deze nacht hebben we niet geslapen en wel duizend keer gevraagd: is het al 7.00 uur? Gelukkig hadden we op de achtergrond het vee van Jackson met alle geluiden: koeien, schapen, geiten en ezels. Een heel orkest, inclusief op hol geslagen haan!

Na een héél lange nacht was het dan eindelijk 7 uur en konden we het bed uitkruipen met overal pijn. Het voelde even alsof ik minstens 90 jaar oud was. De uitzichten, het zonnetje en de fijne mensen maakte alles gelukkig weer goed. Heerlijk in het zonnetje met een basic ontbijtje en wederom een kop thee met verse warme geitenmelk.

Vervolgens kregen we een speech, sloot de halve Maasai gemeenschap aan en kregen we een omslagdoek cadeau. Men is erg blij met Charlie’s Travels, omdat wij hen leuke reizigers sturen, waardoor er wat extra geld is voor de community. Met dit geld kunnen de allerarmste ook naar school en het ziekenhuis. Fijn om hieraan te kunnen bijdragen! Na wat laatste dankwoorden was het tijd om weer op de motor af te dalen.

Een ritje in het zonnetje dit keer, dus de omgeving was nog mooier. Mijn motorchauffeur had zijn skills nog niet verbeterd, het gebeurde zelfs dat zijn helm afvloog bij een flinke hobbel. Best handig zo’n helm ter bescherming van je hoofd! Een lamme hand van het zwaaien. Het leek wel alsof we koningin Beatrix waren, iedereen riep en zwaaide naar ons. Vinden de mensen toch erg bijzonder, een paar van die gekke blanken die de nacht doorbrengen tussen de Maasai in een echte manyatta.

Eenmaal terug in Nairobi was het fijn om weer te douchen en op een echte wc te zitten, zonder honden, ezels en kippen om je heen. Een beetje privacy doet een mens goed.
Deze week staan er nog 3 dagen werken op de planning en donderdagochtend vroeg vlieg ik naar Nederland. Gek om nu alweer naar Nederland te gaan, maar zeker zin in! Zaterdagavond is het tijd voor het volgende continent, namelijk: Azië. Samen met Anouk staan er 3 weken Nepal op de planning, waar ik erg naar uitkijk! De cultuur en vriendelijke mensen, het prachtige Himalaya gebergte en hopelijk het goede eten. YES, zin in!

Joe, tot de volgende maar weer!

Liefs