First week in Nairobi, Kenya

Vorige week zondag ben ik na een lange busrit aangekomen in Nairobi. De buschauffeur vond het noodzakelijk om de airco op standje vrieskist te zetten. Dit was ik niet volledig met hem eens, dus ik probeerde mijn mzungu-skills in de strijd te gooien in de hoop dat hij de airco minder koud zou zetten. Helaas was de beste man hier niet zo gecharmeerd, maar toen ik na een beetje dommelen weer wakker werd, had iemand wel een dekentje over me heen gelegd. Dat de deken zo ongeveer met ijspegels aan me vastgeplakt lag, laten we er maar even buiten. Het gebaar was erg lief. Even later dropte de buschauffeur alle passagiers midden op CBD Nairobi. Central Business District. Downtown Nairobi. Daar stond ik, zonder werkende simkaart, met ál mijn bagage en honderden euro’s aan spullen. De een na de ander wilde me wel helpen met mijn spullen, maar ik probeerde als ik een soort moederkloek mijn bagage te beschermen. Gelukkig wilde twee lieve Keniaanse dames uit de bus me helpen door mijn taxi te bellen, zónder dat ik ze geld hoefde te betalen. Wat is de wereld toch vredig zo af en toe, hé.

Wat later op de dag met een collegaatje naar Westgate Mall. Sommige van jullie zullen de naam herkennen, yes, de shoppingmall waar in 2013 een gijzeling en aanslag heeft plaatsgevonden. Nou, ik kan jullie verzekeren dat de kans op een aanslag hier inmiddels kleiner is dan dat ik een keer níet ziek wordt in het buitenland. Maar daarover later meer. Westgate Mall. Tassen door een scan. Je wordt gefouilleerd en gescand. Vervolgens een stukje ongrijpbare luxe, Nederlandse prijzen en nog veel meer. Niet helemaal mijn ding, maar ik moest een Keniaanse simkaart scoren zodat ik de volgende keer mijn taxi zelf kan bellen en ik niet overgeleverd ben aan Keniaanse mannen die met me willen trouwen om vervolgens op een huwelijksvisum naar Duitsland te gaan (waarom word ik altijd voor een Duitse aangezien?!).

Mijn verhuizing naar Kenia begon natuurlijk in stijl, nadat ik nog geen 48 uur later ziek werd. Nét geen maand volgehouden. Maandag sluimerde het er langzaam in. Slapheid, eten dat niet binnen bleef. De nacht werd ik écht ziek, maar de volgende ochtend moest er gewoon gewerkt worden. Aan het eind van de middag zag de kok van het huis me, een soort Keniaanse-mama voor iedereen. ‘’Oh darling, what’s wrong with you? You look terrible!’’. Thanks hé, maar na een korte uitleg van mijn kant besloot ze direct actie te ondernemen: ik moest naar de clinic, want haar diagnose was al gesteld: malaria. Ik vond dat ik nog wel een dagje kon wachten met de clinic, maar daar was madame het niet mee eens. Een uur later zat ik tegenover de Keniaanse dokter die een naald in mijn arm stak om een beetje bloed af te tappen. Onderzoek naar malaria, buiktyfus, voedselvergiftiging en salmonella. Allemaal mogelijkheden met de klachten waar ik last van had. Gelukkig was het dit keer een goede uitkomst, enkel voedselvergiftiging! Inmiddels gaat het alweer een stukje beter!

Vandaag heb ik meegedaan met een tour die wij veel klanten ook aanbieden. Ik ging samen met Donga op pad. Donga is een van de voormalig straatkinderen en heeft nu een beter leven kunnen opbouwen. Tijdens een paar uur nam hij me mee door downtown Nairobi, vertelde hij zijn verhaal over hoe hij op straat terecht is gekomen, hoe hij in de gevangenis kwam, trucs om mensen te beroven en nog veel meer. Erg indrukwekkend om dit te horen en zien. Deze mannen kennen nog steeds zoveel mensen in het gebied, dus op iedere straathoek moesten we even stoppen voor een praatje of een hand. Een oude bekende van Donga wilde mij ook wel hebben in ruil voor 2 koeien. Gelukkig is deze deal in het Swahili netjes van de baan geschoven en konden we de wandeling weer hervatten. Donga heeft me ook even uitgelegd wat de meest voorkomende trucs zijn om je tas/telefoon/geld te jatten. Altijd goed om te weten hier in Nairobi, you never know! Verder blijft het ook altijd leuk als de mensen hier je leeftijd gaan raden. Schijnt lastig te zijn, omdat we wit zijn en ''allemaal op elkaar lijken''. Donga vond het maar lastig, want ik had een babyface maar ik woon wel in Nairobi en ben hier al eerder geweest. Uiteindelijk kwam hij daarom tot de conclusie dat ik zo'n 26 jaar moest zijn, wat een schande is aangezien ik nog niet getrouwd ben. Sawa sawa. Daarbij heeft hij mijn ouders (hoi pap en mam) ook uitgenodigd om naar Nairobi te komen, zodat hij hen óók van alles kan vertellen en laten zien. So, take the invite and come visit!

Een hoop informatie rijker, kan ik nog van een éxtra weekenddag genieten. Morgen is het Mashujaa Day, wat inhoudt dat er stilgestaan wordt bij alle ‘’heroes’’ die hebben bijgedragen aan de Independence van Kenia. Erg belangrijk hier!

Dit was ‘m dan, de eerste week in Kenia! Many more to come :)

Tot de volgende!
Asante sana!