Verdriet op stage & Hairy Lemon
Door: lindyberkhout
Blijf op de hoogte en volg Lindy
12 November 2017 | Oeganda, Jinja
Een nieuw verslag vanuit het regenachtige Jinja.
De afgelopen week hebben Charley en ik weer training gegeven op de basisscholen. Dit blijft toch wel het hoogtepunt van de stage, want bij het project zelf is het vrij saai. Deze week ging de training over ziekten en verslavingen. De kinderen wisten zóveel te vertellen! Hoe bescherm je je tegen malaria? Juist, een klamboe. Wanneer moet je naar een kliniek of dokter? Inderdaad, als je langer dan 2 dagen klachten hebt. Hoe zorg je dat je geen HIV/aids krijgt? Yes, een condoom gebruiken. Gelukkig heb ik ook nog even een mythe uit de wereld kunnen helpen. Een jongen van 14 wist namelijk te vertellen dat je ook weer kon genezen van HIV, door met een jong meisje naar bed te gaan… Andere kinderen konden hem ook vertellen dat dit niet waar was, dus volgens mij weet hij nu wel dat deze redenering niet klopt.
Op stage was het de afgelopen week hectisch en vol verdriet. Op maandag kregen we te horen dat een jongen van stage was overleden. Hij zou ingebroken hebben in een winkel, betrapt zijn en vervolgens mishandeld en aan zijn verwondingen overleden. Maar, op dinsdag was de vreugde teruggekeerd, want de jongeman was in het mortuarium tot leven gekomen. Naja, tot leven… Men kwam er in het mortuarium achter dat hij toch nog in leven was. Gevalletje kundige artsen?! Helaas is hij afgelopen woensdag toch overleden aan zijn verwondingen. Dit is de harde werkelijkheid in Uganda. Kinderen die mishandeld worden met de dood als gevolg, doordat ze hebben ingebroken. Uiteraard is een inbraak niet goed te praten, maar als straatkind moet je wat om de situatie enigszins leefbaar te houden voor jezelf. Onze collega’s waren er heel erg van ontdaan. Normaal zijn ze hard, worden emoties en huilen niet getolereerd, maar nu zag je zelfs tranen in de ogen van onze statige (maar lieve!) manager.
Ook zijn de deze week nog een keer op streetwalk geweest. Dit was alweer een tijdje terug en een van de interessante dingen bij Jinja Connection. Iedere week zien we ook weer nieuwe kinderen, wat betekent dat de populatie van straatkinderen in en rondom Jinja toeneemt. Dat is natuurlijk geen goed teken. Op de foto bij dit blog, is te zien hoe de ‘scrap place’ eruit ziet. Dit is de plek waar kinderen hun ‘scrap’ kunnen verkopen en wat geld verdienen. Vaak zijn kinderen uren bezig met zooi verzamelen, voor nog geen 1€. Het leven van een straatkind. Afgelopen week was ik met Vivian in de stad en kwamen we 2 jongens van mijn stage tegen. Ze begonnen gezellig te kletsen (oké, ook vragen of ze mijn flesje water mochten hebben) en liepen een stukje met ons mee. Waarop Vivian zich verbaasde, dat het ‘gewoon’ kinderen waren en ze zo vrolijk zijn. Ik zie inderdaad vooral het kind en realiseer me niet altijd meer dat hij op straat leeft, totdat ik dan weer de blote voeten en vieze/kapotte kleding zie. Het zijn kinderen, met dromen. Dit kwam mooi naar voren tijdens de groepscounseling die Charley en ik deze week gaven. We vroegen hen zichzelf te tekenen in het NU en over een jaar of 10. Kinderen wilde verpleegster of dokter worden, piloot of politie agent. Wel vonden we het heftig dat sommige kinderen zichzelf écht als straatkind tekende, waarop we ons afvroegen of ze beseffen dat ze naast straatkind nog zóveel meer zijn. Hier willen we nog een mooie sessie voor een andere keer voor bedenken.
Dit weekend was het ook tijd voor een uitstapje. We zijn met een gedeelte van de groep op Hairy Lemon geweest, een eilandje in de Nijl. Dit eilandje is nog maar een paar maanden open, omdat er nieuwe dammen worden gebouwd in de Nijl waardoor het eiland onder water zal komen te staan. Zonde, want het is een heerlijke plek. Er is heel weinig op het eiland. Geen stroom, geen internet en weinig activiteiten. Maar dat maakt het ook juist een fijne plek om even tot rust te komen. Jorick en ik hebben een verkenningstocht gedaan over het eiland en kwamen een mega grote en dikke slang tegen. Dit was een minder fijne ontdekking, gelukkig werd het goed gemaakt door veel loslopende aapjes. Verder hebben we op Hairy Lemon relaxed, gezwommen, gezond, gelezen, gegeten, gelachen en gekletst.
Op naar een nieuwe week met stage, een weekend naar Kampala en reisplannen bedenken voor onze laatste weken. Nog maar 5 weken stage en dan nog 3 weken reizen. De tijd gaat snel, heel snel! Voor jullie het weten sta ik weer op Nederlandse grond!
PS: Ik vind reacties leuk.
De afgelopen week hebben Charley en ik weer training gegeven op de basisscholen. Dit blijft toch wel het hoogtepunt van de stage, want bij het project zelf is het vrij saai. Deze week ging de training over ziekten en verslavingen. De kinderen wisten zóveel te vertellen! Hoe bescherm je je tegen malaria? Juist, een klamboe. Wanneer moet je naar een kliniek of dokter? Inderdaad, als je langer dan 2 dagen klachten hebt. Hoe zorg je dat je geen HIV/aids krijgt? Yes, een condoom gebruiken. Gelukkig heb ik ook nog even een mythe uit de wereld kunnen helpen. Een jongen van 14 wist namelijk te vertellen dat je ook weer kon genezen van HIV, door met een jong meisje naar bed te gaan… Andere kinderen konden hem ook vertellen dat dit niet waar was, dus volgens mij weet hij nu wel dat deze redenering niet klopt.
Op stage was het de afgelopen week hectisch en vol verdriet. Op maandag kregen we te horen dat een jongen van stage was overleden. Hij zou ingebroken hebben in een winkel, betrapt zijn en vervolgens mishandeld en aan zijn verwondingen overleden. Maar, op dinsdag was de vreugde teruggekeerd, want de jongeman was in het mortuarium tot leven gekomen. Naja, tot leven… Men kwam er in het mortuarium achter dat hij toch nog in leven was. Gevalletje kundige artsen?! Helaas is hij afgelopen woensdag toch overleden aan zijn verwondingen. Dit is de harde werkelijkheid in Uganda. Kinderen die mishandeld worden met de dood als gevolg, doordat ze hebben ingebroken. Uiteraard is een inbraak niet goed te praten, maar als straatkind moet je wat om de situatie enigszins leefbaar te houden voor jezelf. Onze collega’s waren er heel erg van ontdaan. Normaal zijn ze hard, worden emoties en huilen niet getolereerd, maar nu zag je zelfs tranen in de ogen van onze statige (maar lieve!) manager.
Ook zijn de deze week nog een keer op streetwalk geweest. Dit was alweer een tijdje terug en een van de interessante dingen bij Jinja Connection. Iedere week zien we ook weer nieuwe kinderen, wat betekent dat de populatie van straatkinderen in en rondom Jinja toeneemt. Dat is natuurlijk geen goed teken. Op de foto bij dit blog, is te zien hoe de ‘scrap place’ eruit ziet. Dit is de plek waar kinderen hun ‘scrap’ kunnen verkopen en wat geld verdienen. Vaak zijn kinderen uren bezig met zooi verzamelen, voor nog geen 1€. Het leven van een straatkind. Afgelopen week was ik met Vivian in de stad en kwamen we 2 jongens van mijn stage tegen. Ze begonnen gezellig te kletsen (oké, ook vragen of ze mijn flesje water mochten hebben) en liepen een stukje met ons mee. Waarop Vivian zich verbaasde, dat het ‘gewoon’ kinderen waren en ze zo vrolijk zijn. Ik zie inderdaad vooral het kind en realiseer me niet altijd meer dat hij op straat leeft, totdat ik dan weer de blote voeten en vieze/kapotte kleding zie. Het zijn kinderen, met dromen. Dit kwam mooi naar voren tijdens de groepscounseling die Charley en ik deze week gaven. We vroegen hen zichzelf te tekenen in het NU en over een jaar of 10. Kinderen wilde verpleegster of dokter worden, piloot of politie agent. Wel vonden we het heftig dat sommige kinderen zichzelf écht als straatkind tekende, waarop we ons afvroegen of ze beseffen dat ze naast straatkind nog zóveel meer zijn. Hier willen we nog een mooie sessie voor een andere keer voor bedenken.
Dit weekend was het ook tijd voor een uitstapje. We zijn met een gedeelte van de groep op Hairy Lemon geweest, een eilandje in de Nijl. Dit eilandje is nog maar een paar maanden open, omdat er nieuwe dammen worden gebouwd in de Nijl waardoor het eiland onder water zal komen te staan. Zonde, want het is een heerlijke plek. Er is heel weinig op het eiland. Geen stroom, geen internet en weinig activiteiten. Maar dat maakt het ook juist een fijne plek om even tot rust te komen. Jorick en ik hebben een verkenningstocht gedaan over het eiland en kwamen een mega grote en dikke slang tegen. Dit was een minder fijne ontdekking, gelukkig werd het goed gemaakt door veel loslopende aapjes. Verder hebben we op Hairy Lemon relaxed, gezwommen, gezond, gelezen, gegeten, gelachen en gekletst.
Op naar een nieuwe week met stage, een weekend naar Kampala en reisplannen bedenken voor onze laatste weken. Nog maar 5 weken stage en dan nog 3 weken reizen. De tijd gaat snel, heel snel! Voor jullie het weten sta ik weer op Nederlandse grond!
PS: Ik vind reacties leuk.
-
12 November 2017 - 10:46
Ingrid :
Wat een mooi maar ook heftig verslag om te lezen. Je hebt echt al super veel meegemaakt. Geniet van alles daar en ik blijf je volgen ! Dikke kus! -
12 November 2017 - 13:12
Patricia:
lieve Lindy, dank je wel voor je verslag. Ik vind het fijn om je verhalen te lezen. Je hebt niet de makkelijkste weg voor je stage gekozen! Wat heb je al veel meegemaakt, maar wat fijn dat jullie daar zijn om de kinderen te begeleiden. Ik hoop dat je, ondanks de heftigheid van het leven daar, ook veel momenten hebt waarop je geniet van je avontuur. We missen je wel hoor, maar zoals je zelf schrijft: voor we het weten ben je er weer. liefs Patricia -
12 November 2017 - 14:12
Ilse:
Hoi
Wat een boeiend en heftig verslag van je. Je krijgt zo heel wat levenservaring mee. Regelmatig emotionele ervaringen ook. Wat kun jij veel betekenen daar zeg voor kinderen ! Mooi werk dus! Succes met alles en geniet vooral -
12 November 2017 - 18:31
AD:
Hoi Lindy, ja zo gaat dat daar in die wereld hè niet altijd zoals je denkt of gedacht had dat het zou gaan.. tijd gaat zeker snel! Blijf genieten van wat je mee maakt in je leven, je doet iets wat velen van.ons niet kunnen beleven en wellicht ook nooit beleven zullen!! Oppassen voor die gevaarlijke dikke slangen monsters hè. Groet je oudste oom!!xx -
12 November 2017 - 19:07
Annie En Bert:
Hoy Lindy
Wat een dubbel leven heb je daar. Eendeels een mooie vakantietijd, anderdeels een confrontatie met een hoop troep en ellende. Je foto,s geven er een goed beeld van. We stellen het zeer op prijs dat we jouw verhalen mogen lezen en zo een beetje op de hoogte blijven van jouw leven daar en hoe dat je dat allemaal beleefd. Veel groeten en veel liefs van ons. Annie en Bert.
-
18 November 2017 - 07:56
Rachel:
Hey Lindy,
Wat maak je toch een hoop mee. Super leuk, maar ook heftig op te lezen.
Succes nog met de komende weken stage!
Tutaonana badaaye!
Rachel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
