Stage, ziek zijn & weekend Kampala

Bedankt iedereen voor de leuke reacties, zo heb ik tenminste niet het gevoel dat ik mijn blog voor niks schrijf! Keep on writing! :) :)

Vorige week is een vreemde week geweest. Op dinsdag hadden Charley en ik een lange dag stage. We hebben veel gepraat met Allison, de baas van Jinja Connection. Bij ons project zijn ook nog 2 Canadese meiden. Zij waren ‘betrapt’ terwijl ze met een straatkind in een restaurant zaten. Als je iets niet moet doen, is het wel een straatkind meenemen of geld/eten geven.. Dit hadden ze blijkbaar na 2 maanden stage nog niet helemaal begrepen. In de middag vertrokken we naar Spire Road PS om onze training te geven. Hier aangekomen bleek het niet door te kunnen gaan, omdat er een leraar van de school was overleden ’s ochtends.

De woensdag begonnen we zoals gewoonlijk met een streetwalk. Deze keer waren er heel veel kinderen onder invloed, dat blijft toch naar om te zien. Toen we terugkwamen bij Jinja Connection hoorde we dat onze collega die ochtend was bevallen. Charley en ik keken elkaar aan en dachten hetzelfde: ‘Ze is nog helemaal niet lang genoeg zwanger’. Met Allison en Ibrahim zijn we naar het ziekenhuis vertrokken, waar we een klein hoopje mens aantroffen. Die ochtend had ze veel last van haar buik, waardoor ze naar het ziekenhuis ging. Hier bleek ze al bezig te zijn met bevallen. Ze was alleen nog maar 22 weken zwanger, waardoor het kindje het niet heeft overleefd.. Onze collega was vol verdriet en iedereen was aangeslagen. Ik ben heel benieuwd wanneer onze collega weer terug is bij Jinja Connection, hoelang je ‘vrij’ hebt van je werk voor dit in Uganda. Al weet ik ook niet hoe de wet dit in Nederland geregeld heeft. In de middag geld gepind en met 2 miljoen (Ugandese shillings, helaas) over straat. Een vermogen voor Ugandezen, dus ik ben altijd blij als ik het thuis veilig kan opbergen. In de avond hebben we bij Bikeventures gegeten, ons vorige guesthouse. We hadden rolex meegenomen voor de bewakers en ze waren heel blij om ons te zien. Anouk, Aron had het steeds over ‘SNELLIENK, when is SNELLIENK coming to Uganda?’ ’s Avonds ben ik ziek geworden en met koorts naar bed gegaan.

De donderdag was niet veel beter, de koorts liep op en ik heb in overleg toch maar even besloten om me te laten testen op malaria. Joëlla, Vivan en Milou werken bij TASO, The Aids Suport Organisation, maar daar kan je ook testen op malaria. Milou heeft een malaria test bij me afgenomen die gelukkig negatief bleek te zijn. Wat ik dan wél had, was een bacteriële infectie. Dat klinkt ook niet gezellig, maar minder vervelend dan malaria. Dokter Umah vond het volgens mij erg gezellig, 4 van die blanke meiden in zijn spreekkamer. Hij vertelde en vertelde, over waar hij vandaan kwam uit het noorden, wat voor werk hij deed en weet ik wat nog meer. Ondertussen schreef hij ook nog even een receptje medicijnen voor me uit. Tijdens dit ‘consult’ zijn zo’n 5 Ugandese collega’s van Joëlla, Milou en Vivian binnengekomen, om ons even te groeten, schoon te maken of zich voor te stellen. Dat kan gewoon terwijl je bij de dokter zit. Waarschijnlijk heeft dokter Umah tijdens al het kletsen niet zo goed opgelet, want in het medicijnen pakket zaten ook allergiepillen en een antibioticum tegen parasieten, terwijl ik geen klachten had van zo’n infectie. Better safe than sorry, moet hij vast gedacht hebben. Die mening deel ik echter niet. Na wat Google-research kon ik de helft van de pillen schrappen en met de andere beginnen. In de avond merkte ik al dat de medicatie begon aan te slaan, gelukkig, want we hadden een weekend Kampala gepland.

Op vrijdagochtend (zonder koorts, maar nog met hoofdpijn) vertrokken in de matatu richting Kampala. We hadden ons een helse rit voorgesteld, met 4 man op een rij, kind op schoot, kip op het dak en 4 uur lang overal stoppen. Dit viel alles mee, we hadden allen zelfs een eigen stoel én we waren binnen 2 uur op plaats van bestemming. Onze chauffeur heeft lekker doorgereden, door de berm om de file te ontwijken (met als gevolg een halve hersenschudding voor Sanne), 100 km waar je 50 km per uur mag of midden op de weg rijden om de file te vermijden. Ook vindt de chauffeur het een goed idee om een rij vrachtwagens in te halen voordat er een berg aankomt. Het is geen wonder dat er dagelijks velen ongelukken gebeuren met deze busjes, maar ach, een beetje actie hoort erbij en voor 1,25€ waren we in Kampala.

In de middag hebben we geluncht met Tamara en het project Somero van Tamara en Marjanne bezocht. Dit is in een uithoek van Kampala, richting de slums. Een mooi project om te zien, waar goed werk wordt gedaan. De weergoden waren ons deze dag niet best gestemd, waardoor we vast zaten bij Somero. Na een flinke regenbui is de onverharde weg namelijk veranderd in een modderpoel en kunnen er geen bodas rijden. Aan het eind van de middag konden we dan eindelijk terug naar het hotel en zaten Renske en ik bij boda driver Salim achterop. ‘My name is Salim, what’s your name?’ ‘My name is Lindy, nice to meet you’ ‘Lindy from now you’re my little sister!’ Okay, binnen 30 seconden een grote broer in Kampala, altijd al willen hebben, wat een geluk. Salim heeft ons langs afgronden, files en bijna-aanrijdingen weer veilig bij het hotel weten te brengen. Het verkeer in Kampala is echt vre-se-lijk. De bodas rijden overal tussendoor, waardoor je knieën niet altijd ongeschonden uit de strijd komen. Inclusief de zijspiegels, van zowel boda drivers als auto’s. Er zijn hier ook stoplichten (in Jinja niet, althans, nog nooit gezien). Dit gaat alleen nog niet erg georganiseerd. Beeld je in: Een kruispunt, aan alle kanten minstens 25 boda’s, 15 auto’s, 10 matatu’s en een enkele fietser. Wanneer het stoplicht op groen gaat, gaat ALLES tegelijk rijden. Moet je naar links of rechts? Alles kan. De grootste auto heeft voorrang en de snelste boda heeft geluk. Typ voor de extra beeldvorming maar eens op YouTube ‘Boda Kampala’ in en je ziet wat ik bedoel.

De zaterdag was een toeristen dagje. We begonnen bij Mengo Palace en de martelkamers van Idi Amin. Dit was een heftige rondleiding, omdat je je beseft dat hier duizenden mensen zijn vermoord door (de mensen van) Idi Amin. En, dat dit nog zeer recent is. De gids kon ons veel en goed vertellen over deze periode en het was een boeiende rondleiding. Vervolgens zijn we naar de Ghadafi Moskee gereden, de grootste moskee in Oost-Afrika. Voordat we naar binnen mochten werden we in mooie gewaden gehesen, waardoor we net teletubbies leken. En WARM dat het was, zulke kleding. Maar goed, de moskee was prachtig en heel erg groot. Hier hebben we ook weer een rondleiding gekregen van een ADHDx3 gids. Op het einde mochten we naar de top lopen, zodat we uitzicht hadden over heel Kampala. Kampala is opgebouwd uit 7 bergen, met allemaal andere gedeelten. Onze ADHDx3 gids heeft hier van alles over verteld, maar dit ben ik grotendeels weer vergeten (te druk met plaatjes schieten). Op deze hoogte kon je pas goed zien wat een méga stad Kampala toch is. Vervolgens een lekkere lunch met Tamara & Marjanne en zijn we nog naar een leuk plekje geweest om souvenirs te kopen, dat moet natuurlijk ook gebeuren voor het thuisfront.

Zondagochtend zijn we op tijd vertrokken met de matatu en ook dit keer hadden we een voorspoedige reis. Om 10 uur zaten we in de matatu en om 12.15u waren we thuis, en dat met een rit van 80 km! Lang leve de snelheidsduivels/levensgevaarlijke chauffeurs. In de middag bij Basecamp even aan ons kleurtje gewerkt, het mag natuurlijk niet gebeuren dat we wit terugkomen in Nederland.

En gisteren - maandag - alweer de eerste dag van de week gehad. Ik had besloten om mijn Afrikaanse jurk te dragen. Dit was geen succes op de boda. Afrikaanse stoffen zijn niet bepaald rekbaar te noemen, dus mijn been over de boda heenslaan om te gaan zitten is eigenlijk een mission impossible. Dan maar als een échte Afrikaanse dame met 2 benen aan 1 kant zitten. Mijn jurk viel in de smaak bij collega’s en kinderen. ‘You look so smart today!’ (dat betekent hier mooi, niet slim, geen zorgen, ik ben nog steeds blond). ‘Your dress is so beautiful!’. En zo meer, grappig dat ze het zo leuk vinden als ik een Afrikaanse jurk aanheb. Charley is ook aangeraden om een Afrikaanse jurk aan te schaffen, maar zij slaat even een ronde over.

Nou, deze week weer een drukke maar leuke week. De tijd gaat opschieten nu! Het regenseizoen is volgens mij opgehouden, dus groetjes vanuit het bloedhete Jinja!