24 days left. I don't want to leave Kenya!

24/02
Vroeg op! Terwijl de andere van mijn groep lekker nog een dag weekend hielden, ging ik met Amy mee naar Mama Ngina. Samuel moest naar het ziekenhuis, en aangezien ze bij Mama Ngina mij zijn moeder noemde, vond ik het een geschikte taak om mee te gaan. (Stiekem ook omdat ik hem eigenlijk best wel miste). In de tuktuk met Amy en Sammy naar het Lumumba ziekenhuis. Hier mochten we voor, goh zou dat misschien komen door ons witte huidje? Hier werd wederom gevraagd wat voor eten hij kreeg, enz. Ook werd hij gewogen, waar bleek dat hij 4.9 kilo woog en dat voor een baby van ongeveer 10/11 maanden.. We kregen een tas vol met voeding mee, genoeg voor 2 weken, want dan moet hij weer op controle. Daarna wilde ik nog dat hij naar een andere dokter ging, omdat hij erg veel uitslag had. Hier heeft hij wel 3 dingen voor gekregen. Antibiotica, créme en een drankje. Hopelijk doen ze er dit keer bij Mama Ngina wél wat mee. Daarna met Amy en Sammy nog even naar de supermarkt geweest, waar iedereen me raar aan stond te gapen. Maar dat was ik ondertussen wel gewend als ik hem op mijn arm had. Bij de kassa waren de mannen hard aan het lachen, waardoor ik ze maar voor was: ‘’No, it’s not my son! It’s a baby from Mama Ngina!’’
Hierna nog naar de apotheek om zijn medicijnen te kopen. Terug bij Mama Ngina de vrouwen de medicijnen overhandigd. Met hem naar de babykamer gegaan, om hem in bed te leggen.. Maar hier was meneer het niet mee eens. Lipje ging krullen en bléren maar. En de enige manier om hem stil te krijgen, is hem vasthouden. Hij krijgt het iedere keer weer voor elkaar. Volgens mij zou ik zo’n slechte moeder zijn later. Hem in bed gezet, en met eten is hij altijd stil te krijgen. En gelukkig had ik nog een chocolade muffin in mijn tas. In Nederland zou je dit nooit aan een baby geven, maar aangezien ze hier ook al vis, rijst, aardappels en nog veel meer moeten eten kan dit hier wel. Heel zijn bedje zat onder de kruimels, want zich laten voeren wilt hij niet: Alles zelf doen. Blij om hem weer eventjes een ochtendje gezien te hebben!

25/02
Vandaag een hele dag zonder stroom gehad.. ’s Avonds gezellig met de buurvrouw en haar zoontje (kinderbedtijd? Ben je gek!) buiten gezeten, en gedanst. Ze vind dat wij Hollanders toch wel goed kunnen dansen. Dat Kenianen dit veel beter kunnen met die soepele heupen, vond ze maar onzin.
Vooral de polonaise kon ze erg waarderen.

26/02
Een normale dag op de Rangala Boys Primary School: 3 leraren afwezig. De hele dag tussen deze 3 klassen heen en weer gependeld met mijn krijtjes, Engels en rekenen gegeven. Het niveau tussen dorp en stad verschilt best. ‘Mijn’ class 4 spreekt redelijk Engels, maar de klassen daaronder zijn echt een drama. Best lastig dus om les te geven, aangezien ze mij niet verstaan. Na aardig wat inspanning, klas 2 stil gekregen. Rennen opeens alle 61 jongens naar buiten, om een onstapte kudde koeien weg te jagen. Die waren de hele middag niet meer rustig te krijgen natuurlijk.

27/02
Vandaag de hele dag bezig geweest met gymlesjes geven bij de jongens. Zonnetje, blije gezichtjes, enthousiasme, ik vind dit leuk. ’s Middags nog bij het babyhome gewerkt, waar ik een babytje van net 3 weken de fles ging geven. Zo’n breekbare minibaby vind ik toch maar niks.

28/02
Vandaag met Dagmar een dag naar het project van Rachel geweest. We hebben de mozaïk bloem afgemaakt en wat gras geverfd op de muur. Helda en Eunice zijn bezig een soort kinderopvang te starten. Helda heeft een Nederlandse schoondochter en haar zoon woont in Nederland!
1/03
2 months in Kenya, 1 month left and I already know that I don’t want to leave Kenya.
Vandaag werd bij het babyhome George geadopteerd, een jongentje van 5 jaar. Verdriet, bang, sip. Van angst in zijn broek geplast. Dat arme ventje heeft geen idee wat hem te wachten staat.
Toen we van hem afscheid genoemen hadden, zijn we met de bus van het babyhome naar Kakamega gereden om hier een wandeling door het rainforest te maken. Meer naam dan daad, want eigenlijk stelde het niks voor. Een paar apen gezien en wat vlinders, maar die zijn niet zo interessant. 2uur heen en 2uur terug gereden voor een wandeling van 1.5uur. Bij de terugweg zijn we nog even gestopt op de evenaar. ’s Avonds hebben we pizza gegeten en daarna onze eigen carnaval gevierd. Gekke kleren aan en de schmink kwam ook tevoorschijn! Iedereen was onwijs lelijk en we waren blij dat het avond was en dus donker, zodat de buren ons niet zouden zien.

2/03
Volgens de buurvrouw begon de kerk om 09.00uur. Dus stonden we netjes om 8.45 fris en fruit na een kort nachtje bij de kerk. Maar helaas.. Om 09.00uur kwam juist iedereen naar buiten. Daar stonden we dan met ons goede gedrag. Thuis een flinke was weggewerkt en daarna begonnen met het maken van een high tea. Cakejes, tiramisu, pizza, van alles werd klaargemaakt. Wat hebben we het slecht in Kenia! ’s Middags met Juul en Dagmar door Rangala gelopen, wat niet meer is als 1 oranje zandweg en een paar golfplaten ‘winkeltjes’.

3/03
De dag begonnen met een assembly op de maandagmorgen. Dit blijft toch een kippenvel moment, 460 jongens die in koor bidden, marcheren, klappen, het volkslied zingen. Zouden ze in Nederland is moeten invoeren! ’s Ochtends PE (gym) lessen gegeven waarvoor ik springtouwen mee had genomen. Er zijn met het voetballen altijd een paar jongens die aan de kant komen zitten, omdat ze het niet leuk vinden. Nu waren ze aan het springen! ‘’Jump like a Masai men!’’
Na de lunchbreak was er wederom geen lerares aanwezig in class 4, maar ik was voorbereid: Mijn hele tas zat vol met gekleurd papier, stiften, lijm, stickers. Waar de jongens in Nederland van 9-13 jaar dit niet meer leuk vinden, vonden ze het hier prachtig. ‘’Teacher, can I have another paper? And sticker?’’ Tientallen blaadjes werden beplakt en gekleurd. Ik had ze gevraagd om hun droomhuis te tekenen met dieren en bloemen bijvoorbeeld. Kreeg allemaal poephutjes terug.
Toen al het papier op was en de jongens het na een uur toch wel zat waren, heb ik alle blaadjdes op 3 grote vellen geplakt en hierna de 3 grote vellen op de muur geplakt. Hiervoor had ik speciale lijm nodig, maar een kwast hadden ze niet. Gewoon met je handen zeiden de leraren. Toen ik halverwege was, had een lerares 2 jongens uit class 8 gestuurd om dit voor mij te doen. Ik mocht van haar mijn handen niet vies maken, maar dat is onzin. De jongens weer naar buiten gestuurd om lekker te voetballen! Toen class 4 weer terug kwam in de klas na het uurtje buiten spelen, waren ze razend enthousiast en blij dat hun klas nu wat vrolijker was. Hierna nog even bij het babyhome geweest en daarna met Juul naar Ugunja om boodschappen te doen. De terugweg was alleen dramatisch.. Normaal rijden de matatoes af en aan, en vooral voor 2 blanken stoppen ze graag, zelfs al hangen er al 3 mensen met de billen buiten de bus en de handen op het dak. Maar nu was er geen 1 matatoe waar we in paste en die stopte. Het hele stuk van Ugunja naar Rangala terug moeten lopen, met boodschappen. We voelde ons echt Kenianen toen, na 1.5u lopen met tassen. Bij iedere heuvel dachten we: Ja, daar is Kajamba en dan zijn we er! Maar nee, overal zijn oranje heuvels. Na 1.5u lopen eindelijk thuis aangekomen, en dan wederom geen stroom hebben. Het is inmiddels geen verassing meer, en het begint aardig te wennen.

5/03
Ash-Wednesday. Geen idee wat het inhoud, maar we moesten in Rangala nog steeds naar de kerk dus dit was een goed moment. Onze lieftallige buurvrouw vertelde ons dat de kerkdienst om 7.00u begon, dus stonden we met onze stoeltjes om 6.45 klaar. Maar ook deze keer was het de verkeerde tijd, en bleek de dienst pas om 9.00u te beginnen. 2 uur te vroeg klaar dus.. Om 9.00u alsnog naar de kerk geweest, waar we met honderden jongens van de Boys Primary en meisjes van de Girls Primary zaten, en wat oude vrouwtjes. We konden het al aan zien komen: Kinderen en oude vrouwen, dan zal de dienst wel in het Swahili gegeven worden. En jahoor, het meeste van de dienst was in het Swahili en dus heel erg saai. We hebben heel wat kruisjes moeten maken, boven, onder, links, rechts, dit vergeet ik nooit meer. Van as op ons hoofd een kruis laten maken. Na 2.5u schijnheilig de katholieke blanken geweest te zijn, konden we eindelijk weer naar huis en weer naar onze stages toe. De kerk is echt niet mijn ding.

6/03
Weer naar de boysschool toe, waar de lerares van class 4 eindelijk aanwezig was. Voor de lunchbreak bleek de andere docent er niet te zijn, die de klas Swahili zou gaan geven. En aangezien mijn Swahili ophoud bij Habari, Muzuri, Nakupenda, Jambo, Sasa, Asante Sana en Wewe was het geen optie dat ik ze Swahili ging geven. Lekker een lange gymles dus! Wat waren ze blij, want ze vinden niks leuker als in 40 graden achter een bal aan rennen. En ik vind niks leuker dan al die blije koppies te zien genieten, en het hele veld over te rennen als ze gescoord hebben. Wat iedere dag gebeurd, gebeurde ook vandaag weer. Kinderen uit verschillende klassen werden naar buiten gesleurd en moesten op hun buik op de binnenplaats van de school gaan liggen. De leraar van class 8 kwam eraan met zijn meetlat. Normaal om op het bord rechte lijnen te trekken, maar bij de boysschool is het een multifunctioneel materiaal. De shirtjes moesten omhoog en het kon beginnen. Een voor een kregen ze de meetlat tegen hun blote rug aan, hoe verder ik van de binnenplaats vandaan liep, het maakt niet uit. Het geluid van hout op huid blijft hoorbaar, en ik denk dat ik dit geluid nooit zou vergeten. Het geluid van kinderen die pijn hebben. En waarom? Omdat ze aan het praten waren, de opdrachten niet goed hadden of iets te laat in de les waren. En dan te bedenken, dat slaan bij wet verboden is in Kenia, maar het eigenlijk overal nog gebeurd. De leraren die vroeger geslagen werden door hún leraar, tot bloedens en littekens aan toe, doen nu het zelfde bij hun leerlingen.
Dit blijft vreselijk om te zien, maar inmiddels ben ik eraan gewend. Wanneer ik naar de leraren kamer loop, langs class 8, om voetballen te pakken, hoor ik het altijd. Er is geen dag geweest waarin deze man zijn leerlingen niet heeft geslagen, want zijn klappen hoor ik zelfs 4 klassen verder nog. Het jongetje dat met mij meeliep om de voetballen te halen, zei tegen me: ‘’Teacher, it is normal for us. It happens every day! We are used to it, I know it is not good but we are used to it’’ En 1 minuut later vraagt hij me met zijn grootste glimlach, of hij de voetballen voor me mag dragen. Het is normaal, de kinderen zijn het gewend om dagelijks geslagen te worden, met takken, stokken, blote hand, riemen, meetlatten. Een klein jongetje, hij is misschien 9 of 10 jaar oud die me zegt dat het normaal is en ze het gewend zijn. Het blijft vreselijk om dit soort dingen te horen.
In de middag weer een leuke dag gehad met mijn kinders van class 4. Voor het eerst dat ze niet wilde luisteren, en niet na 1x vragen stil zijn. Ik begon in het Nederlands te praten, over onzin maar langzaam aan werd het stil. Vragende oogjes keken me aan, wat zegt die gekke blanke nou weer?
Maar ze waren stil, en daar ging het om. Zie je, ook zonder slaan kan je de kinderen stil krijgen. Ik heb er geen stok bij nodig gehad! Vandaag nog te horen gekregen dat ik van een collega van mijn vader sponsorgeld krijg om te besteden op mijn stage. En ik weet al precies wat ik ervan ga kopen! De kinderen hebben niet allemaal een lineaal, pen, of potlood. Ze vechten elkaar de tent uit om dit te gebruiken. Een goede besteding dus denk ik!

7/03
Op tijd op, en lekker naar Kisumu! Na een uur wachten was er eindelijk een Acacia bus, alleen met met maar 3 vrije plekken. Het eerste gedeelte van de weg heb ik toen moeten staan, maar gelukkig zijn de wegen vanaf Rangala best goed te doen voor Keniaanse begrippen. ’s Middags in Kisumu mijn pakketje opgehaald bij het post kantoor, waar Sammy de vrouw heeft omgepraat door te zeggen dat ik een arme student ben haha. Ze laten je hier anders gerust ook nog 10-20 euro betalen voor het ontvangen van het pakketje! ’s Avonds uiteten geweest en een drankje gedaan bij Samba.