Liefdeloos opgroeien
Blijf op de hoogte en volg Lindy
24 Januari 2014 | Kenia, Kisumu
Vooraf had ik nooit verwacht dat de kinderen bij Mama Ngina zo weinig liefde zouden kennen. Want de medewerkers die er zouden werken, zouden de kinderen toch wel eens een aai over de bol geven?
Maar helaas, moet ik met eigen ogen iedere dag aanschouwen dat de kinderen van de medewerkers geen liefde krijgen, zelfs geen klein beetje, nooit een schouderklopje of knuffel of aai over de bol.
Het begrip liefde of persoonlijke aandacht, dat kennen ze hier zelfs niet eens. Ik, als muzungu, word maar uitgelachen als ik ze vertel dat een kind liefde nodig heeft om op te groeien, en als ik ze vertel hoe het in Nederland gaat. Voor mij is het moeilijk om te bevatten dat de mensen die hier werken, hier alleen maar werken om geld te verdienen en totaal niks om de kinderen geven. De meeste sociaal werkers in Nederland, kiezen voor hun werk omdat ze daadwerkelijk om de doelgroep geven, of ze willen helpen. Althans, dat is in mijn geval zeker zo. Maar hier in Kenia is daar weinig van terug te zien. Veel dingen zijn cultuur gebonden, dat is zeker een feit. Maar ook de Keniaanse cultuur kent vast en zeker liefde voor de kinderen, en die is niet tot nauwelijks terug te zien. De kinderen worden letterlijk aan hun lot over gelaten, en mogen alles zelf maar uit zoeken. Is dat alvast een oefening voor later? Voor als ze 18 zijn, en het weeshuis uit moeten? Ik denk dat het de luiheid van de mensen is. Ze krijgen immers ook hun geld als ze de hele dag op hun stoel zitten, en de oudere kinderen laten schrobben en poetsen. Ik kan me nog goed een gesprek herinneren met een medewerkster.
Ze slingerde een babytje van 6 maanden zo aan 1 arm omhoog en liet hem bungelen. Waarop ik haar vertelde dat dat niet goed is voor een baby, omdat zo’n mini lichaampje nog zo enorm kwetsbaar is. En dat een baby het ook wel fijn vind om gewoon vastgehouden te worden. Een ander babytje begon te huilen, omdat het etenstijd was en ik pakte hem op. Een paar seconden later werd ik vol in mijn gezicht uitgelachen door haar, en tegen me zei: ‘’ Ha, he want you to take care of him. And that’s bad. He only need food and sleep, that’s the only thing a child need’’. Hoorde ik dit nou goed? Het enige wat een kind nodig heeft, is slaap en voedsel? Perplex stond ik haar aan te kijken, niet wetende wat ik moest zeggen op deze belachelijke reactie van haar. Tot op de dag van vandaag blijft dit ronddwalen door mijn hoofd, het antwoord van een sociaal werker dat een kind alleen maar eten en slaap nodig heeft. Langzaam ga ik meer begrijpen waarom ik iedere ochtend zo enthousiast word verwelkomt door alle prachtige kindjes. Er komt weer iemand die hun die dag wat aandacht wilt geven. Een aai over de bol, een knuffel, een hand vasthouden of een kus. Een spelletje met ze doet of voetbalt. Waarmee ze foto’s mogen maken op een telefoon, wat ze helemaal prachtig vinden om zichzelf te zien en de meest gekke bek te trekken die ze maar kunnen verzinnen. En dit alles, komt vanuit mijn hart en met heel veel liefde voor al deze kinderen die dit zo onwijs nodig hebben en verdienen.
Maar helaas, moet ik met eigen ogen iedere dag aanschouwen dat de kinderen van de medewerkers geen liefde krijgen, zelfs geen klein beetje, nooit een schouderklopje of knuffel of aai over de bol.
Het begrip liefde of persoonlijke aandacht, dat kennen ze hier zelfs niet eens. Ik, als muzungu, word maar uitgelachen als ik ze vertel dat een kind liefde nodig heeft om op te groeien, en als ik ze vertel hoe het in Nederland gaat. Voor mij is het moeilijk om te bevatten dat de mensen die hier werken, hier alleen maar werken om geld te verdienen en totaal niks om de kinderen geven. De meeste sociaal werkers in Nederland, kiezen voor hun werk omdat ze daadwerkelijk om de doelgroep geven, of ze willen helpen. Althans, dat is in mijn geval zeker zo. Maar hier in Kenia is daar weinig van terug te zien. Veel dingen zijn cultuur gebonden, dat is zeker een feit. Maar ook de Keniaanse cultuur kent vast en zeker liefde voor de kinderen, en die is niet tot nauwelijks terug te zien. De kinderen worden letterlijk aan hun lot over gelaten, en mogen alles zelf maar uit zoeken. Is dat alvast een oefening voor later? Voor als ze 18 zijn, en het weeshuis uit moeten? Ik denk dat het de luiheid van de mensen is. Ze krijgen immers ook hun geld als ze de hele dag op hun stoel zitten, en de oudere kinderen laten schrobben en poetsen. Ik kan me nog goed een gesprek herinneren met een medewerkster.
Ze slingerde een babytje van 6 maanden zo aan 1 arm omhoog en liet hem bungelen. Waarop ik haar vertelde dat dat niet goed is voor een baby, omdat zo’n mini lichaampje nog zo enorm kwetsbaar is. En dat een baby het ook wel fijn vind om gewoon vastgehouden te worden. Een ander babytje begon te huilen, omdat het etenstijd was en ik pakte hem op. Een paar seconden later werd ik vol in mijn gezicht uitgelachen door haar, en tegen me zei: ‘’ Ha, he want you to take care of him. And that’s bad. He only need food and sleep, that’s the only thing a child need’’. Hoorde ik dit nou goed? Het enige wat een kind nodig heeft, is slaap en voedsel? Perplex stond ik haar aan te kijken, niet wetende wat ik moest zeggen op deze belachelijke reactie van haar. Tot op de dag van vandaag blijft dit ronddwalen door mijn hoofd, het antwoord van een sociaal werker dat een kind alleen maar eten en slaap nodig heeft. Langzaam ga ik meer begrijpen waarom ik iedere ochtend zo enthousiast word verwelkomt door alle prachtige kindjes. Er komt weer iemand die hun die dag wat aandacht wilt geven. Een aai over de bol, een knuffel, een hand vasthouden of een kus. Een spelletje met ze doet of voetbalt. Waarmee ze foto’s mogen maken op een telefoon, wat ze helemaal prachtig vinden om zichzelf te zien en de meest gekke bek te trekken die ze maar kunnen verzinnen. En dit alles, komt vanuit mijn hart en met heel veel liefde voor al deze kinderen die dit zo onwijs nodig hebben en verdienen.
-
24 Januari 2014 - 14:47
Andre:
Hoi Lindy,
het is wel een andere wereld he!!Laat zien wat jij denkt dat goed is en geeft daarmee een voorbeeld. Het kost mensen vaak veel tijd om te veranderen.
Zorg dat je niet ontmoedigd wordt, wat je doet geeft kinderen een beetje hoop -
19 Februari 2014 - 11:52
Rie Gooshouwer :
Hoi lieve Lindy. Wat een leuke foto. Ik wist niet dat je zo goed kon wassen. Hoe gaat het met je? De safari was zeker wel erg leuk. Nu gaAt je aan het laatste deel beginnen hè? Heel veel succes en liefs van ons. xxx -
24 Maart 2014 - 17:39
Doesn't Mattuh:
dasdasdasdfadsfad -
21 September 2014 - 20:19
Kim Je Muzungu Rafiki:
Zo herkenbaar. Je mag super trots zijn op jezelf!<3
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
