Boda ritjes, brandalarm en het project

Afgelopen week van Marit, papa, mama en Donna afscheid genomen op Schiphol. Na een hoop tranen was het dan zover: op naar Uganda. Met de hele groep (10 studenten) vlogen we van Amsterdam naar Istanbul. Deze vlucht was in een zeer luxe vliegtuig, waar we alle 10 een eigen rij hadden. Van Istanbul naar Kigali – Rwanda – was minder comfortabel. Een kleiner vliegtuig, veel meer mensen, maar wél een gezellige Turkse steward die in gebrekkig Engels alles wilde weten over onze reis en Nederland. De vlucht van Kigali naar Entebbe was minder comfortabel. Na een uur vertraging, zijn we eindelijk aangekomen op de luchthaven van Entebbe.

Op de luchthaven was het direct weer wennen aan het werktempo. Vooraf hadden wij ons visum online aangevraagd, maar dit zorgde er niet voor dat we sneller buiten stonden… Gelukkig was wel alle bagage aangekomen. Buiten stonden 2 mannen met een bordje ‘Hogeschool Windesheim students’. Echter, hadden wij niet begrepen dat wij met 10 studenten + dubbele bagage aankwamen. Wat betekent, dat we met 10 man 8 zitplaatsen moesten delen en bagage overal en nergens hadden liggen. In het hotel in Kampala een koude douche genomen en ons bed in gedoken, het was immers al 6 uur en om 12 uur moesten we klaarstaan.

Na een ontbijt/brunch/lunch, was het tijd om met Susan (country coördinator) en Fosca (regelt onze werkvisa) op pad te gaan. 2 miljoen Ugandese shillings pinnen (miljonair!) en een simkaart regelen.
Dit werd niet lopend gedaan, Kampala is een mega stad. Nee, ons eerste ritje op een boda boda is een feit! Dit zijn motors waar je met gemak met 2 achterop kan (dus totaal 3 op een motor). Even proppen en gassen! Haren in de wind en door de drukke menigte heen rijden. Wat onwennig was het wel, maar zeker een leuke ervaring! In de avond voor de laatste avond (voorlopig) met zijn tienen gegeten in een leuk restaurantje om de hoek.

Donderdag zijn we rond 11 uur vertrokken richting Jinja, de stad waar ik 3,5 maand zal wonen en werken. De dodemansrit duurde zo’n 2 uur. Eenmaal in Jinja aangekomen, hebben we eerst de andere groep afgezet bij hun guesthouse. Vervolgens doorgereden naar het huis waar ik ga wonen, Bikeventures guesthouse, middenin het ‘centrum’ van Jinja. Hier werden Jorick, Sanne, Charley en ik eerst in een krappe 4-persoonskamer gepropt, maar na wat onderhandelen hebben we nu de 6-persoonskamer geregeld, inclusief bank, tafels en wasmachine. Dikke prima! Na het uitpakken en opruimen, zijn we richting de mainstreet gelopen. Dit is dé hoofdstraat in Jinja, met alle winkels, restaurantjes, banken, enz. Na hier wat rondgelopen te hebben, hebben we met de andere 4 geluncht in een leuk tentje. De lunch was pas rond 4 uur, waardoor we ’s avonds niet veel honger meer hadden. Omdat we toch de malariapil nog moesten slikken, besloten we een eitje te bakken.
Dit ging goed…. totdat het brandalarm als een gek ging loeien. Jorick rende weg naar de bewaker, Charley en ik probeerde met tijdschriften te wapperen bij het alarm zodat het hopelijk zou stoppen.
De bewaker van het guesthouse had geen idee hoe het brandalarm gereset kon worden, maar een andere Duitse bewoner heeft de batterijen eruit getrokken: rust! Vervolgens probeerde Jorick aan de Duitser te vertellen hoe hij wegrende: I ran away like a headless chicken. Mooie omschrijving haha!

Na een kort eerste nachtje was het vandaag tijd om kennis te maken op ons project. Charley en ik werden om 9 uur opgehaald door Allison, de oprichter van Jinja Connection. Ik had niet echt een beeld bij het project, maar was toch ‘verrast’ door hoe het eruit zag. Eigenlijk had ik het mooier en groter verwacht, maar het is heel erg klein. Vandaag waren er maar 12 kinderen, door de regen blijven veel kinderen weg. Charley en ik hebben eerst met Allison gesproken en besloten dat we volgende week eerst 4 dagen meekijken en dan gaan bepalen wat we hier willen/kunnen gaan doen.

Tijdens de kennismaking hebben we ons ook voorgesteld aan de kinderen en zij aan ons. De kinderen wilde van alles van ons weten, waar we vandaan kwamen, wat we komen doen, waar we wonen, wat voor werk we in Nederland doen, hoe oud we zijn, enz.
Nadat we dit allemaal verteld hadden kwamen ze wat meer los en in de pauze werden Charley en ik overvallen door enthousiaste kinderen die spelletjes met ons wilde doen. Kaartspelletjes en memory. De kinderen spreken weinig tot geen Engels, maar met handen, voeten en creativiteit kom je zeker een heel eind!

Na de pauze zijn Charley en ik weer weggegaan, op de boda naar de markt. Dit was aan de kant van de mainstreet waar we gisteren nog niet geweest waren en hier hing duidelijk een andere sfeer dan het ‘begin’ van de straat. Wij werden veel meer na-gestaart en nageroepen. Na de groente boodschappen (paprika’s en wortels voor 0,75€) zijn we gaan lunchen, waar we ook Sanne en Renske tegenkwamen. Jinja is net een dorp!

Nu hebben we een vrij weekend. Zaterdag hebben we een introductietour door Jinja, georganiseerd door ons guesthouse en ’s avonds vieren we de verjaardag van Charley. Voor zondag nog geen plannen. Maandag hebben we om 8 uur afgesproken bij Jinja Connection, om mee te gaan op streetwalk met Ibrahim. Hierbij gaan we straatkinderen zoeken en proberen om hen te motiveren die dag naar Jinja Connection te komen, zodat ze zichzelf en hun kleding kunnen wassen, eten en drinken krijgen en onderwijs en counseling kunnen volgen. Interessant!

Groetjes vanuit het mooie Jinja!