Mabira Forest, dodemansritjes en luxe in Kampala

YES, een welverdiend weekend na een eerste week stage. Op vrijdag stond een uitstapje naar het zwembad gepland. Om 5 uur ’s ochtends werd ik echter wakker van een tropische stortbui. De oranje straten waren veranderd in zwembaden, maar niet degene waar we naar verlangde. Na een aantal uurtjes balen van het regenseizoen, klaarde het op en konden we alsnog gaan. Dit zwembad ligt aan de Nijl en heeft dus een prachtig uitzicht. Overal op het resort lopen aapjes rond. Na hier wat uurtjes gezwommen, gezond, gegeten en gechilled te hebben, was het tijd om terug te gaan! Inmiddels waren ook de 2 meiden uit Kampala aangekomen bij ons guesthouse, zij verblijven een weekendje in Jinja. Aangezien de meeste van onze groep nog nooit een Rolex geproefd hadden, was het uiteraard de hoogste tijd om iedereen eens te laten kennismaken met hét Ugandese gerecht.

Op de zaterdag stond ons eerste échte tripje gepland: naar Mabira Rainforest. Een regenwoud in de buurt van Jinja, waar je kunt wandelen én ziplinen. Deze tour hebben we geregeld per SMS, met onze gids Hussein. Hussein probeerde ons eerst een beetje op te lichten, maar na wat afding-skills en telefoontjes naar andere chauffeurs hebben we een tour kunnen regelen waar iedereen tevreden over was. Maar eerst… een paar uur hobbelen over zandpaden, heuvels en andere onverharde wegen. Zo makkelijk als Hussein de weg uit had gelegd, zo moeilijk kon onze chauffeur het vinden. Maar gelukkig zijn daar de altijd behulpzame Ugandezen aan wie de chauffeur het kan vragen: eind goed al goed. En dat halfuurtje dat we te laat waren maakte niet uit, want ook Hussein was wat vertraagd en kwam een uur later alsnog op zijn dooie akkertje aanlopen. Na een korte briefing (er zijn slangen, apen, luipaarden en vogelspinnen, maar verder was het completely safe) waren we klaar om te vertrekken. Hussein vond het nodig om bij iedere plant of boom of paddenstoel stil te staan en zijn kennis van Latijnse namen op ons over te brengen. Ik vond dit niet zo nodig en was dan ook blij toen we eindelijk gingen ziplinen. Er waren 6 lines door het regenwoud heen. Het ging er iets professioneler aan toe dan de vorige keer dat ik dit deed. Dit was namelijk in Laos en hier moest je jezelf afremmen met een houten stokje. Dit keer hoefde je jezelf niet af te remmen, maar kon je rekenen op sterke Ugandezen die jou opvingen tijdens een noodlanding. Handig! De lines waren telkens maar kort, maar toch was het een prachtig uitzicht zo hoog in de bomen, gemiddeld 25 meter hoog. Nadat we weer met beide benen op de grond stonden was het tijd om terug te hobbelen naar Jinja.

Op ons laatste weekenddagje hebben we rustig aan gedaan. Ontbeten met pizza van de dag ervoor, boodschappen in de supermarkt en op de groentemarkt en een lunch bij de Deli. Uiteraard waren hier ook weer kinderen van mijn stage, die ik na 1 week stage inmiddels ook van naam kende. Gelukkig kwam er geen vraag om eten of geld, enkel een grote glimlach en een hand of boks.

Op maandag moest ik alleen naar stage, omdat Charley een coachinggesprek had met onze Nederlandse coach. Dit betekende dat ik zonder haar op streetwalk ging. Dit is niet zo’n probleem zou je denken, maar wél als dit met de minst leuke collega van heel het project is. Hij ziet geen kinderen, vraagt aan mij of de kinderen die hij ziet bij Jinja Connection horen en weet maar weinig kinderen te motiveren om mee te komen. Leukste van de streetwalk: ik ben gepromoveerd van mzungu naar auntie! De kinderen noemen de medewerkers uncle of auntie, voorheen was ik vaak nog mzungu, maar nu kwam een kind naar me toe: ‘Auntie! Jinja Connection today?’ Dat maakte mijn dag goed. In de middag hadden Charley en ik een lunch meeting met Allison, de baas van het project. Ze heeft een zeer leuke, maar pittige taak aan ons gegeven. De komende periode gaan wij training geven op 2 scholen, 1 in Jinja en 1 in Masese. De training omvat 7 sessies en is erop gericht om de kinderen weerbaarder en sterker te maken, zodat de kans dat zij op straat terecht komen verkleind wordt. Ook gaan Charley en ik 1 counseling sessie per week geven bij Jinja Connection.
We zijn erg blij met dit vooruitzicht, maar het is nog even afwachten hoe, wat, waar en wanneer. Ons geduld wordt op de proef gesteld, nieuw leerpuntje :)

Ook voor mij stond er dinsdag een coachinggesprek gepland. Ik moest hiervoor naar Kampala afreizen. Gelukkig kon dit samen met Jorick en Milou, waarvoor we een taxi hadden geregeld. 11 euro pp, waarvoor hij ons naar Kampala reed (3 uur), heeft gewacht van 10u-16u en vervolgens weer terug naar Jinja (3 uur). Ik had pas in de middag een gesprek, samen met Marjanne. De ochtend hebben we gebruikt om ons weer even met luxe te omgeven. In een groot winkelcentrum, inclusief bioscoop, KFC, lift en IJSJES. Je begrijpt, hier hebben we even optimaal gebruik van gemaakt. De bioscoop om gebruik te maken van de gratis schone WC, de KFC om culinair te lunchen, de lift om alle 3 de verdiepingen te zien en ijsjes om onze zwáre dag mee af te sluiten. En vervolgens weer 3 uur terug rijden naar Jinja. Onze chauffeur Jop heeft een kort lontje, lange tenen, hoe je het ook noemen wilt. Hij is in ieder geval nogal snel kwaad om het rijgedrag van andere auto’s. Als het hem niet naar zijn zin gaat, gaat hij toeteren, met zijn arm uit het raam om druk te gebaren, stem verheffen en bumperkleven. Als het verkeer het toelaat (lees: een vrachtwagen die de weg blokkeert), stapt Jop uit, loopt erop af, schreeuwt wat en gebaart druk met zijn armen, waardoor de vrachtwagen weer netjes door gaat rijden. Vervolgens doet hij zijn beklag tegen ons in de auto en beweert dat hij écht heel vriendelijk aan de chauffeur heeft gevraagd om door te rijden. Tuurlijk Jop, dat geloof ik meteen. Verder reden we 100 waar je 50 mag, hebben we aan de verkeerde kant van de weg auto’s ingehaald en 11 bijna-botsingen gehad. En denk maar niet dat je kunt gaan slapen in de auto, want nét op het moment dat je in slaapt valt, tikt Jop je aan, wijst naar een omgevallen vrachtwagen aan de kant van de weg en begint te gieren van de lach. Gezellig, zo’n autoritje met Jop.

Verder staat deze stageweek vooral in het teken van de counseling en trainingen voorbereiden. Het voetbaluurtje hebben we maar even geskipt, tijd om voor onze schoolopdrachten te gaan typen. 30+ graden en voetballen in de brandende zon is niet aan mij besteed. Ik vind voetballen al niet leuk, ik kan het ook absoluut niet en met dit weer begin ik er dus niet eens aan. In de middag neem ik zelfs vrijwillig een koude douche, jaja papa en mama, echt waar!

Deze week hebben we 4 dagen weekend, want as maandag is het Independence Day en zijn we vrij! Dat betekent extra lang genieten van het moois dat Uganda te bieden heeft!

Aju!