Zwembad dagen, streetwalk en eindelijk aan de slag

Inmiddels ben ik alweer 3 weken in Uganda en begint mijn woonplaats Jinja steeds meer en meer als thuis te voelen. De binnendoor weggetjes weet ik nog altijd niet (iets met het ontbreken van richtingsgevoel), maar gelukkig heb ik op de fiets altijd Charley aan mijn zijde, haar richtingsgevoel is een stuk beter ontwikkeld.

Afgelopen weekend hadden we 4 dagen vrij. Op de vrijdag zijn we wederom naar het Nile Resort geweest, een beetje onze vaste plek op de vrijdag. Het is dan erg rustig, tot een uur of 2/3 hebben we het hele zwembad voor onszelf. In de avond hebben we maar weer eens een Rolex gehaald, wat tot nu toe nog niet verveelt. Zaterdagochtend was ik vroeg wakker (uitslapen lukt me ook hier niet) en ben ik op pad gegaan voor een wandeling. Na eerst zo’n 10 boda’s weggestuurd te hebben, kon ik mijn tocht beginnen. Het stukje vanaf ons huis naar de Mainstreet heeft een aantal zijstraten waar ik heen ben geweest. Een eindigde in een mega terrein, met school, politiebureau, tuintjes waar mensen van alles aan het verbouwen waren en volgens mij ook nog een school. Vervolgens ben ik naar de Source of the Nile gelopen. Het beginpunt van de Nijl bevindt zich in Jinja, jaja! Hier kon je naar binnen om er echt langs te wandelen, maar dit is 30.000 shillings (€7). Maar, zo vertelde man, kon hij voor een ‘nice lady from Netherlands’ altijd een discount regelen. Alles in dit land is onderhandelbaar, werkelijk alles. De man beloofd om een andere keer nog eens terug te komen, want misschien wilde andere van de groep hier ook nog wel naartoe. Tijdens de wandeltocht ben ik ook langs een ander guesthouse gelopen. Vanaf 20 oktober ga ik verhuizen. Hier heb ik een eigen kamertje, want ik vind het huidige guesthouse toch wat te druk. Mijn nieuwe guesthouse is op 1 minuut en 8 seconden lopen van het oude! Na mijn wandeltocht zijn we met een aantal gaan lunchen in de stad, vervolgens (weer) onderhandelt in de groentemarkt en nog een kort bezoekje aan de supermarkt. In de avond was er een jamsessie in een leuk kroegje. Hier kon iedereen mee doen, drums, gitaar, het rammelende ei of zingen: alles was mogelijk. Gezien mijn onontwikkelde muzikale talent heb ik dit maar aan me voorbij laten gaan, maar onze Engelse huisgenoot Autumn (inmiddels reageert ze ook op Herfst, erg handig!) heeft de halve avond achter de drums gespeeld. Bij deze jamsessie speelde ook de Ugandees die ons werkvisum aan het regelen is. De eerste dag in Kampala moesten wij ons paspoort + dollars afgeven, zodat hij een werkvisum voor ons kan regelen, uiteraard gebeurt dit niet helemaal legaal. De man was in 3 weken tijd erg veranderd, door het (inmiddels) dikke hoofd verdenk ik hem ervan onze dollars te hebben opgegeten.

Dit weekend sliep Tamara bij ons, heel fijn om een vroeg-opstaan-buddy te hebben. De ochtend ben ik begonnen met een handwasje. De eerste anderhalve week konden wij de wasmachine nog gratis gebruiken. Inmiddels hebben ze een slot op de waterkraan gezet, die alleen met een sleutel van de medewerkers te openen is. De sleutel hebben we toen een weekend gehad, ‘vergeten om terug te geven’ maar stiekem heel veel wassen gedraaid. Daarna hadden we heel slim de waterkraan onder het slot opengelaten, maar ook daar is de schoonmaakster achter gekomen. Dit betekent dus terug naar het jaar 1912 en met de hand onze kleding wassen. Onze witte kleding kleurt langzaam meer en meer oranje: nationalisme ten top hier, dat merken jullie!

Afijn, na de nodige handwas zijn Tamara en ik voor de verandering vertrokken naar het zwembad. Onze boda driver was in zijn zondagse outfit, netjes in pak, inclusief overhemd en mooie schoenen.
Ook deze dag verliep weer rustig. Het leven in Uganda is zo zwaar voor ons, zwemmen, uitzicht over de Nijl, pizza als lunch, apen die op het resort rondlopen. Ja, een dagje zwembad is heftig! In de avond zijn we met de hele groep uiteten geweest in een Indiaas restaurant.

Ook de maandag hadden we nog vrij, omdat het Independence Day was. We hoopten op een leuk festival of feestje, maar dit was er helaas niet. Op deze dag tikte de uren langzaam weg, het was een vrij saaie dag.

Dinsdag begon onze stage weer. Charley en ik waren nog maar 10 minuten binnen en Allison stond op de stoep: kom, we gaan naar Masese, de school heeft nog niet gereageerd dus we rijden er naartoe. Masese is een dorp op zo’n 10 minuten rijden van Jinja af. Dit dorp is erg arm, veel van de straatkinderen in Jinja komen hier vandaan. Op een prachtige locatie, bovenop een berg, tussen de poephutjes en koeien, staat een mega primary school. Dit is een van de scholen waar Charley en ik de trainingen gaan geven. In het kantoortje van de ‘head teacher’ ging het vrij georganiseerd. Allison vertelde wie we waren, wat we wilde doen en welke mogelijkheden er waren. Tussendoor kregen we een visitors book in onze handen gedrukt, of we even een verhaaltje konden opschrijven. Het eerste programma stond vast: op de maandagen tussen 10 en 12u gaan we in Masese de training geven aan 8 jongens en 8 meiden. Deze dag zijn we ook naar 2 andere basisscholen in Jinja geweest. Als eerst naar Spire Road Primary School. Hier gingen we met Ibrahim heen, de manager/ senior social worker van Jinja Connection. Bij deze head teacher ging het wat minder soepeltjes. Voordat ze ons verhaal had aangehoord, kregen we weer een visitors book in onze handen gedrukt. Deze vrouw was wat minder enthousiast, zelfs Ibrahim keek ons af en toe schuin aan met een blik van: wat moeten we hier mee? Toch is het gelukt om een uurtje tijd te regelen in het lesprogramma, zodat we ook hier onze training konden geven. Bij school 3 ging het er ook weer bijzonder aan toe. Er werden speciale tafels neergezet, waar Ibrahim, Charley, ik en een docent aan konden gaan zitten. Ons programma besproken en een moment gevonden waarop we onze training konden gaan geven. Na deze o zo drukke dag, mochten we vroeg naar huis van Ibrahim. Want, het had geen zin om lang te blijven als je al zó hard gewerkt had. Daar hebben we dan maar gebruik van gemaaktTijdens een van de boda ritjes vandaag heeft de boda driver mijn voet een beetje verwond.

De woensdag begon met een streetwalk met onze favoriete leraar Godfrey. Godfrey is vooral erg nieuwsgierig naar hoe het in Nederland gaat. Hij vraagt de oren van je kop en wilt alles weten. Dat wij op school geen uniform dragen en dat er in Nederland metro’s onder de grond rijden; hij snapt er de ballen van. ‘How is that possible? You guys are everywhere, at the ground, under the ground, at the boat, in the air, everywhere!’ Ja, leg dat maar eens uit aan iemand die nog niet veel meer heeft gezien dan deze stad. Ook heeft hij ons uitgenodigd voor Kerst, bij zijn familie in het dorp waar hij woont. Tijdens de streetwalk kwamen we nog een jongetje van Jinja Connection tegen. Vorige week was hij nog bij ons, nu liep hij netjes in schooluniform inclusief schoenen. Later bleek dat hij weer terug naar huis was gegaan, maar overdag toch nog op straat rondliep in plaats van naar school te gaan. Vreemde situatie.

Morgen, donderdag 12 oktober gaan Charley en ik de eerste sessies geven op een basisschool. Spannend, maar ontzettend zin in! Ein-de-lijk écht aan het werk hier in Uganda.

Groetjes uit het regenachtige Jinja!