Muzungu's aan het werk
Blijf op de hoogte en volg Lindy
06 Januari 2014 | Kenia, Kisumu
04/01/2013
Vandaag hebben we de Keniaanse coaches ontmoet, Millicent en Consolata, wat een toffe mensen! Daarna zijn we naar de stage plaatsen in Kisumu gegaan, als eerste naar Mama Ngina waar ik stage ga lopen. Alle kinderen kwamen op ons afgerend dus we hadden binnen no-time allemaal kinderen om ons nek hangen. Wat een schatjes waren het! Daarna zijn we naar de andere stage plaatsen geweest, maar deze waren helaas gesloten dus we konden alleen de buitenkant maar zien. 's Middags hebben we met alle meiden aan het zwembad gelegen, en een beetje afgekoeld. 's Avonds hebben we knakworsten gegeven, en de overige aan de bewaker gegeven. Wat was hij onwijs blij, hij heeft ons wel 10x bedankt, gezegd dat we een goed hart hebben en dat hij nog nooit zoiets lekkers gegeten heeft. Vanavond is ook voor het eerst de stroom uitgevallen, dus met alle meiden de hele avond met wat kaarsjes en zaklampen gezeten.
05/01/2013
Vandaag zijn we naar Rangala geweest, het dorpje waar Jorine, Dagmar en ik de tweede periode zullen verblijven. Wat was dit een mooie rustige plek, echt het ''Afrika'' wat wij ons hadden voorgesteld. Je kunt rustig over straat lopen, zonder bang te voelen. Wat in Kisumu wel het geval is namelijk. We hebben het compound gezien, en zijn bij de stage plaatsen gaan kijken. Het babyhome, girls school en boys school. Wat vragen gesteld aan de docent bij de boys school, er zitten gemiddeld zo'n 50 leerlingen in de klas. Ik kan m'n borst dus nat maken! Bij het babyhome hebben we van de zuster (die eruit zag als een non, maar wel een mobiele telefoon in haar zak had) een heerlijke lunch gehad, pannekoeken, koekjes, cake, bananen.. Super! En toen begonnen Rachel (onze coach), Dagmar, Jorine en ik aan onze terugweg naar Kisumu. Wat een drama was dat.. Cosolata zou 4 plekken de bus geregeld hebben, maar dit was helaas niet het geval. Dus heeft ze alsnog een matatoe geregeld (een busje, wat bij ons in Nederland never-nooit door de APK keuring zou gaan) geregeld.
Jorine en ik zaten voorin, naast de chaffeur. En iedere keer wanneer we stopte om mensen af te zetten of op te halen, werd er geroepen: MUZUNGU! En kwamen ze van alle kanten aangerend. Iedereen wilde ons aanraken en een hand geven, aan onze haren zitten. Na een lange rit kwamen we eindelijk aan in Kisumu, waar Sammy ons opwachtte. We moesten van hem eerder uitstappen dan bij het busstation, omdat er ''Ali Babba's'' waren, zijn benaming voor zakkenrollers haha. We gingen nog boodschappen doen, en omdat het donker was ging Sammy gelukkig met ons mee. Rond 21.00u pas thuis, en toen hebben we snel gegeten, gedoucht en ons bed in gegaan: klaar voor morgen.
06/01/2013
What a day.. What a day.. Dit had ik mij zo anders voor gesteld.
Vanochtend rond 8.00u kwam ik aan bij Mama Ngina, waar ik een paar uur met Francis heb gepraat, de baas van het weeshuis. We hebben over van alles zitten praten, en hij was erg geïnteresseerd in hoe het in Nederland gaat (Oh, er lopen niet honderden mensen op straat? Afval word niet verbrand? Hebben jullie goede wegen? Hoe duur zijn fietsen?)
Daarna werd ik naar de pre-school gebracht, een lokaaltje waar de allerkleinste les kregen (2, 3 en 4 jaar). Ik kwam binnen en er werd gezegd: Now, you're the teacher! I'm gone, bye. En daar stond ik.. Mezelf maar voorgesteld en hun namen gevraagd, maar ze spraken geen woord Engels dus wat moet ik met ze beginnen? Gelukkig kwam de docent snel terug. Ineens zag ik Dagmar op het terrein lopen, haar stage was gesloten en ze kwam bij mij helpen; gelukkig! Samen hebben we de kindjes 2 liedjes geleerd, Hoofd, schouders knie en teen, en If you're happy and you know it klap your hands.. Enz enz. Leuk om te zien hoe de kinderen enthousiast meededen en aan het genieten waren, die lache bekkies en vrolijke gezichtjes! Daarna was het bad tijd, hop de kleren uit en met alle kinderen (zo'n 30) in hetzelfde water, zeep en handdoek wassen. Dagmar en ik deden het op de Nederlandse manier, zachtjes en liefdevol. Maar nee, dat was natuurlijk niet goed, ''They are African children! Their skin is hard''. De docent waste de kinderen hardhandig, met de spons over hun gezicht en met zeep in de ogen. Erg sneu om te zien. Alle andere medewerkers zaten op een stoel in de schaduw, toe te kijken hoe Dagmar en ik alle kinderen aan het wassen waren. Na het wassen moesten de kinderen afgedroogd worden, ingesmeerd worden met een soort crème en dan de kleren aan. Er kwam een grote berg kleren, waarvan bijna alles kapot was. Resultaat: Alle kinderen in een broek en shirt met gaten en zonder onderbroek. Ook dragen ze geen luiers, waardoor sommige kleine kinderen helemaal onder de plas zitten. Ook was er 1 meisje die midden op het speelveldje haar broek naar beneden deed, door haar kniëeen zakte, en ging plassen. Te midden tussen alle honden en geiten die daar rond lopen. Toen kwam Jorine aangelopen, ook haar stage was vroeg gesloten. Net op dat moment gingen Dagmar en ik de kinderen op bed leggen, we hadden gevraagd welke kinderen er naar bed moesten en in welke kamers, maar dat moesten we allemaal maar zelf uitzoeken. Met als resultaat, dat de kinderen als gekken door de kamers gingen lopen, schreeuwen, gillen, lachen, en met geen mogelijkheid kregen we de kinderen in bed. De kinderen spreken geen woord Engels, en wij spreken geen woord Swahili, dus dat is ook niet zo gek. De oudere kinderen wilden ons helpen, wat erop neer komt dat de peuters en kleuters in bed worden gegooid en aan een arm opgetild worden. De grote kinderen ''zorgen'' voor de kleintjes, omdat de medewerkers dat dus niet doen. Kinderen van 6/7 jaar lopen met een baby'tje de trap op, een stenen trap. Wat vreselijk om te zien. Uiteindelijk kwam er een mevrouw naar boven, ze had een soort riem in haar handen dus we wisten al genoeg. Een hoop geschreeuw uit haar mond en pats, alle kinderen werden geslagen. Kinderen van 1.5 tot 4/5 jaar die geslagen worden.. En waarom? Omdat het kinderen zijn die die nieuwe witte mensen aan het uitproberen zijn. Met tranen in mijn ogen heb ik dit aangezien, je hoorde de riem op de lichaampjes van de kinderen. Nadat ze klaar was, draaide ze zich om, lachte heel vriendelijk naar ons en gaf ons alle 3 een hand. De kinderen gaven geen kik meer, en dat was haar doel. Dat de kids doodsbang in bed lagen en hoogstwaarschijnlijk pijn hebben, maakt haar natuurlijk niet uit. De kinderen liggen ook met zijn 4/5'en in bed. De kleintjes die in een bedje met hek liggen, kunnen er zelf uitklimmen dus dat heeft ook geen nut. Alle baby'tje waren enorm aan het zweten, en de lichaampjes waren bloedheet. Jorine en ik hebben alle hoofdjes nat gemaakt en het zweet weggedept. 's Ochtends zei de docent tegen me, dat de kinderen niet worden geslagen. Alleen bij hoge uitzondering, wanneer ze het nodig hebben. You're wrong, het enige wat ze nodig hebben is liefde, aandacht, een knuffel en een aai over de bol. En dat is juist wat ze daar nog nooit gekregen hebben. Deze dag had ik mij zo anders voorgesteld, ik was enorm enthousiast om te gaan werken bij Mama Ngina, en het is zo anders. Morgenochtend weer om 08.00u beginnen, maar ik ben benieuwd. Kinderen geslagen zien en horen worden met een riem, is verschrikkelijk. Die arme kleine kids hebben knuffels nodig. En gelukkig mag ik ze die gaan geven, 6 weken lang.
Vandaag hebben we de Keniaanse coaches ontmoet, Millicent en Consolata, wat een toffe mensen! Daarna zijn we naar de stage plaatsen in Kisumu gegaan, als eerste naar Mama Ngina waar ik stage ga lopen. Alle kinderen kwamen op ons afgerend dus we hadden binnen no-time allemaal kinderen om ons nek hangen. Wat een schatjes waren het! Daarna zijn we naar de andere stage plaatsen geweest, maar deze waren helaas gesloten dus we konden alleen de buitenkant maar zien. 's Middags hebben we met alle meiden aan het zwembad gelegen, en een beetje afgekoeld. 's Avonds hebben we knakworsten gegeven, en de overige aan de bewaker gegeven. Wat was hij onwijs blij, hij heeft ons wel 10x bedankt, gezegd dat we een goed hart hebben en dat hij nog nooit zoiets lekkers gegeten heeft. Vanavond is ook voor het eerst de stroom uitgevallen, dus met alle meiden de hele avond met wat kaarsjes en zaklampen gezeten.
05/01/2013
Vandaag zijn we naar Rangala geweest, het dorpje waar Jorine, Dagmar en ik de tweede periode zullen verblijven. Wat was dit een mooie rustige plek, echt het ''Afrika'' wat wij ons hadden voorgesteld. Je kunt rustig over straat lopen, zonder bang te voelen. Wat in Kisumu wel het geval is namelijk. We hebben het compound gezien, en zijn bij de stage plaatsen gaan kijken. Het babyhome, girls school en boys school. Wat vragen gesteld aan de docent bij de boys school, er zitten gemiddeld zo'n 50 leerlingen in de klas. Ik kan m'n borst dus nat maken! Bij het babyhome hebben we van de zuster (die eruit zag als een non, maar wel een mobiele telefoon in haar zak had) een heerlijke lunch gehad, pannekoeken, koekjes, cake, bananen.. Super! En toen begonnen Rachel (onze coach), Dagmar, Jorine en ik aan onze terugweg naar Kisumu. Wat een drama was dat.. Cosolata zou 4 plekken de bus geregeld hebben, maar dit was helaas niet het geval. Dus heeft ze alsnog een matatoe geregeld (een busje, wat bij ons in Nederland never-nooit door de APK keuring zou gaan) geregeld.
Jorine en ik zaten voorin, naast de chaffeur. En iedere keer wanneer we stopte om mensen af te zetten of op te halen, werd er geroepen: MUZUNGU! En kwamen ze van alle kanten aangerend. Iedereen wilde ons aanraken en een hand geven, aan onze haren zitten. Na een lange rit kwamen we eindelijk aan in Kisumu, waar Sammy ons opwachtte. We moesten van hem eerder uitstappen dan bij het busstation, omdat er ''Ali Babba's'' waren, zijn benaming voor zakkenrollers haha. We gingen nog boodschappen doen, en omdat het donker was ging Sammy gelukkig met ons mee. Rond 21.00u pas thuis, en toen hebben we snel gegeten, gedoucht en ons bed in gegaan: klaar voor morgen.
06/01/2013
What a day.. What a day.. Dit had ik mij zo anders voor gesteld.
Vanochtend rond 8.00u kwam ik aan bij Mama Ngina, waar ik een paar uur met Francis heb gepraat, de baas van het weeshuis. We hebben over van alles zitten praten, en hij was erg geïnteresseerd in hoe het in Nederland gaat (Oh, er lopen niet honderden mensen op straat? Afval word niet verbrand? Hebben jullie goede wegen? Hoe duur zijn fietsen?)
Daarna werd ik naar de pre-school gebracht, een lokaaltje waar de allerkleinste les kregen (2, 3 en 4 jaar). Ik kwam binnen en er werd gezegd: Now, you're the teacher! I'm gone, bye. En daar stond ik.. Mezelf maar voorgesteld en hun namen gevraagd, maar ze spraken geen woord Engels dus wat moet ik met ze beginnen? Gelukkig kwam de docent snel terug. Ineens zag ik Dagmar op het terrein lopen, haar stage was gesloten en ze kwam bij mij helpen; gelukkig! Samen hebben we de kindjes 2 liedjes geleerd, Hoofd, schouders knie en teen, en If you're happy and you know it klap your hands.. Enz enz. Leuk om te zien hoe de kinderen enthousiast meededen en aan het genieten waren, die lache bekkies en vrolijke gezichtjes! Daarna was het bad tijd, hop de kleren uit en met alle kinderen (zo'n 30) in hetzelfde water, zeep en handdoek wassen. Dagmar en ik deden het op de Nederlandse manier, zachtjes en liefdevol. Maar nee, dat was natuurlijk niet goed, ''They are African children! Their skin is hard''. De docent waste de kinderen hardhandig, met de spons over hun gezicht en met zeep in de ogen. Erg sneu om te zien. Alle andere medewerkers zaten op een stoel in de schaduw, toe te kijken hoe Dagmar en ik alle kinderen aan het wassen waren. Na het wassen moesten de kinderen afgedroogd worden, ingesmeerd worden met een soort crème en dan de kleren aan. Er kwam een grote berg kleren, waarvan bijna alles kapot was. Resultaat: Alle kinderen in een broek en shirt met gaten en zonder onderbroek. Ook dragen ze geen luiers, waardoor sommige kleine kinderen helemaal onder de plas zitten. Ook was er 1 meisje die midden op het speelveldje haar broek naar beneden deed, door haar kniëeen zakte, en ging plassen. Te midden tussen alle honden en geiten die daar rond lopen. Toen kwam Jorine aangelopen, ook haar stage was vroeg gesloten. Net op dat moment gingen Dagmar en ik de kinderen op bed leggen, we hadden gevraagd welke kinderen er naar bed moesten en in welke kamers, maar dat moesten we allemaal maar zelf uitzoeken. Met als resultaat, dat de kinderen als gekken door de kamers gingen lopen, schreeuwen, gillen, lachen, en met geen mogelijkheid kregen we de kinderen in bed. De kinderen spreken geen woord Engels, en wij spreken geen woord Swahili, dus dat is ook niet zo gek. De oudere kinderen wilden ons helpen, wat erop neer komt dat de peuters en kleuters in bed worden gegooid en aan een arm opgetild worden. De grote kinderen ''zorgen'' voor de kleintjes, omdat de medewerkers dat dus niet doen. Kinderen van 6/7 jaar lopen met een baby'tje de trap op, een stenen trap. Wat vreselijk om te zien. Uiteindelijk kwam er een mevrouw naar boven, ze had een soort riem in haar handen dus we wisten al genoeg. Een hoop geschreeuw uit haar mond en pats, alle kinderen werden geslagen. Kinderen van 1.5 tot 4/5 jaar die geslagen worden.. En waarom? Omdat het kinderen zijn die die nieuwe witte mensen aan het uitproberen zijn. Met tranen in mijn ogen heb ik dit aangezien, je hoorde de riem op de lichaampjes van de kinderen. Nadat ze klaar was, draaide ze zich om, lachte heel vriendelijk naar ons en gaf ons alle 3 een hand. De kinderen gaven geen kik meer, en dat was haar doel. Dat de kids doodsbang in bed lagen en hoogstwaarschijnlijk pijn hebben, maakt haar natuurlijk niet uit. De kinderen liggen ook met zijn 4/5'en in bed. De kleintjes die in een bedje met hek liggen, kunnen er zelf uitklimmen dus dat heeft ook geen nut. Alle baby'tje waren enorm aan het zweten, en de lichaampjes waren bloedheet. Jorine en ik hebben alle hoofdjes nat gemaakt en het zweet weggedept. 's Ochtends zei de docent tegen me, dat de kinderen niet worden geslagen. Alleen bij hoge uitzondering, wanneer ze het nodig hebben. You're wrong, het enige wat ze nodig hebben is liefde, aandacht, een knuffel en een aai over de bol. En dat is juist wat ze daar nog nooit gekregen hebben. Deze dag had ik mij zo anders voorgesteld, ik was enorm enthousiast om te gaan werken bij Mama Ngina, en het is zo anders. Morgenochtend weer om 08.00u beginnen, maar ik ben benieuwd. Kinderen geslagen zien en horen worden met een riem, is verschrikkelijk. Die arme kleine kids hebben knuffels nodig. En gelukkig mag ik ze die gaan geven, 6 weken lang.
-
06 Januari 2014 - 17:52
Mellany:
Verschrikkelijk zeg! Maar echt heel stoer dat jullie t aandurven... -
06 Januari 2014 - 18:37
Pauline:
Heel erg dat ze geslagen worden! Hoop dat jullie er misschien wat verandering in kunnen brengen. Succes.... en liefs xxxx -
06 Januari 2014 - 19:42
Donnnna:
verschrikkelijk zeg ! mag niet kunnen !
dikke kus, je kleine mormel x -
06 Januari 2014 - 20:15
Oom Ad:
Hoi Lindy, hier gaat de stelling op niets is wat het lijkt! Wat jammer dat je dit moet aanschouwen! Of ligt hierin nou juist de uitdaging?? Wat het ook is ..je leert ervan! dat's live. Dikke kis van mij/ ons! zet hem op. -
06 Januari 2014 - 21:22
Hannie In 't Veld:
Jeetje Lindy
Wat een verschrikkelijke mensen zijn dat....om kleintjes te slaan
ik hoop voor je dat je ook veel leuke momenten heb tijdens je stage.
Veel liefs vanuit de stadspolder xxxxxxx -
06 Januari 2014 - 21:50
Floortje:
Heeee Lindy
Wat zielig voor die kindjes.
Nog veel plezier in Kenia!!
Xxx Floor -
07 Januari 2014 - 14:04
Andre:
Hoi Lindy,
ik begrijp dat je hier wel van schrikt. Maar bedenk wel dat het niet zo heel lang geleden is dat in nederland ook kinderen in fabrieken werkten, 12 uur lang en dat dit op veel plekken in de wereld nog zo is.
Ook dit is en stage in een ander continent dus!
Veroordeel het niet al te snel, het heeft alles te maken met hoe er naar kinderen gekeken wordt en dat is een proces wat tijd nodig heeft om te veranderen.
groetjes aan Daphne -
07 Januari 2014 - 14:54
Rie Gooshouwer. :
Hoi lieve Lindy. Oh meisje wat ben ik geschrokken van je bericht. Ik denk dat je je moest inhouden om haar een klap voor haar kanis te geven. Je kan zeker nog geen klacht indienen.misschien als je er wat langer bent. We wensen je veel sterkte en heel veel liefs van opa en oma. -
07 Januari 2014 - 18:23
Yvonne:
You can make a difference!!!! -
08 Januari 2014 - 10:07
Ilse:
Lieve Lindy,
Het duurde even voor ik doorhad, hoe ik je reisverslag kon volgen....Wat heftig wat je meemaakt! Kan me voorstellen dat het je raakt en je er verdrietig van wordt! Hopelijk kunnen jullie er nog eens wat tegen doen....Heel veel sterkte van ons 4 en we blijven je volgen....xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
