Lekke banden in de woestijn en muizen in de tent

In Swakopmund was skydiven één groot avontuur. Diezelfde avond hebben Sophie en ik ons getrakteerd op sushi. Want ja: het feit dat je heelhuids uit een vliegtuig bent gesprongen, moet gevierd worden, toch?! Die avond kregen we onze 1e lekke band van de reis en besloten er de volgende ochtend verder naar te kijken. We waren blij dat dit in een stad gebeurde, zodat we iemand om hulp konden vragen. Het hostel wist wel iemand die even kon komen helpen. Een halfuur later stonden er 2 mannetjes op de stoep met de tekst 'plumber' op hun rug. Jawel, van alle markten thuis hier. Dachten we. Na 2u was onze band verwisseld, alles op zijn tijd, hè. Toen kwam het volgende probleem (veroorzaakt door meneer Plumbing). De auto startte niet meer. De beste man had namelijk geprobeerd om onze autoband op te pompen, met de accu uit. Joe! 3 jaar later startte de accu ook weer en hebben we even een bezoekje aan de garage gebracht. Het leek ons verstandig om de bandjes van Hump te laten controleren. Zo gezegd, zo gedaan. 10 minuten later lagen alle banden eraf en hing Hump 2 meter in de lucht. Maar, zo verzekerde de garage, de banden waren prima! Een nieuwe reserveband gekocht en door. De laatste activiteit in Swakopmund bestond uit kajakken met zeehonden en het enige wat ik hierover kan zeggen: zeehonden klinken als schapen. Heel schattig om zoveel nieuwsgierige zeehonden rondom de kajak te hebben!

Na de luxe van Swakopmund was het tijd voor de woestijn. Maar, de reis hierheen ging niet helemaal zoals gepland. Een klapband. Midden in de woestijn. In 40 graden. Feest! Na een tijdje wachten (en ploeteren) in de hitte kwam er een groepsreis-bus aan met 2 chauffeurs erin: geluk! Deze mannen hadden binnen 10 minuten de band vervangen. Iets met ervaring... Ze vroegen ons wel nog: 2 meiden samen op reis, altijd maar strijden voor gelijke rechten, maar waarom hebben jullie ons toch weer nodig?! En zelf om het hardste lachen.. Na deze klapband hebben we onze weg weer vervolgd. Op 5 km van onze camping vandaan, werden we met een rotgang ingehaald door een busje waarvan de passagiers allemaal naar onze bus wezen. Lekke band nummer 3.... De temperatuur was inmiddels de 40 graden gepasseerd en op deze weg reden weinig mensen. Vol goede moed besloten we om dit keer de band helemaal zelf te gaan verwisselen. Probleempje, de reserveband hing onder de auto en we hadden geen idee hoe deze los moest. Met mijn hoofd onder de auto een verwoede poging gedaan, maar geen idee. Na een halfuur kwam er een auto aanrijden, die we hebben aangehouden. Wat een geluk: een vader en een zoon, waarvan de zoon in opleiding was tot automonteur! De jongen had de dag van zijn leven. Wij iets minder, dat begrijp je. De reserveband onder de auto moest door middel van een ontgrendeling losgedraaid worden: dat weet natuurlijk iedereen... Na een uurtje ploeteren in de bloedhitte konden we de laatste kilometers naar de camping afleggen. Hier even wat boze telefoontjes met het verhuurbedrijf gehad, over de slechte staat van de banden. De volgende dag werd er een nieuwe auto afgeleverd, een gloednieuwe Ford Ranger uit december 2018. Met gelukkig ook iets betere banden!

In de woestijn hebben we zandduinen beklommen en aan alle getrainde wandelaars inclusief bergschoenen laten zien dat dat prima op blote voeten kan! De overige tijd in de woestijn hebben we voornamelijk doorgebracht aan de rand van het zwembad.

De laatste stop met de auto was in Rehoboth, een mooie campingplek aan het meer. Helaas bleek deze plek een klein beetje tegen te vallen. Het was koud, niet zonnig, het zwembadje was niet schoon en in de nacht waren er duizenden muggen om je hoofd en in de tent. De dagen in Rehoboth waren dan ook vooral gevuld met wijn drinken, biertjes drinken, lezen, spelletjes doen en eten.

Op weg naar Windhoek kregen we nog even een flinke regenbui, waaide de daktent er bijna af en moesten we ineens weer binnen de witte lijnen rijden op de snelweg. In Windhoek sliepen we nog 4 nachten in een toffe safaritent (die even later toch wat minder tof bleek). Het verhuurbedrijf kwam de auto ophalen en de beste man had een vriend meegenomen. Want ja, '2 blonde meiden die samen reizen, ik heb geen trouwring gezien dus misschien willen ze wel (nog) een vriend hier'. Letterlijke woorden. Bijzondere kerels. In Windhoek hebben we genoten van het zwembad en de zon, veel souvenirs geshopt en heerlijk gegeten. De 3e nacht hoorden we van alles ritselen in de tent. In een boodschappentas met nog wat restanten van het kamperen (koekjes, crackers). Dit moest wel een muis zijn. Na een hoop gegil en gedoe heb ik de tas met inhoud en al naar buiten gegooid. Geen geritsel meer, probleem opgelost, voor die nacht. De laatste avond moesten we ons geld opeten/opdrinken en waar in Windhoek kan dat beter dan bij Joe's Beerhouse?! Juist, nergens. Een aantal cocktails verder vroeg onze serveerster: Meiden, moeten jullie nog rijden of gaan jullie met de taxi? Bij Joe stond een gerecht op de kaart met allemaal verschillende soorten vlees (zebra, orys, kudu, springbok). Sophie, als jarenlange vegetariër, hield bij ieder stukje vlees een foto voor mijn hoofd van een schattige zebra of springvorm haha. De laatste nacht in Namibië, moest natuurlijk een avontuur worden. En wat voor 1! In de nacht hoorden we geritsel en wel heel dichtbij. Bleek er een muis over Sophie's nachtkastje te lopen. Naast haar hoofd. Gat-ver-damme. Als 2 echte avonturiers zijn we naar de bewaking gelopen, om assistentie te vragen (doen die mannekes ook nog eens wat). Het was hilarisch om te zien, 3 volwassen kerels op zoek naar een muis. Een uur later kwamen de mannen vertellen dat er een gat in onze tent zat, waar de muis door naar buiten is gegaan. We wisten niet helemaal of dit echt de waarheid was of dat de mannen graag weer weg wilden, maar we besloten de gok maar te wagen. Bij ieder geluidje zaten we rechtop in bed en het werd een lange nacht....

Nu vertrekken we bijna weer naar het vliegveld, om vanmiddag via Ethiopië en Wenen terug naar Brussel te vliegen.

Bedankt weer voor het lezen van mijn verhalen :)